Songfestival: gedoe en soms krijsende dames

Vooropgesteld dat ik Joost Klein's ‘Europapa’ slecht uit mijn hoofd krijg. En ik het bij nader inzien qua tekst toch beter vind dan vele andere teksten in de liedjes van dit jaar. Deze laatste bevatten vaak schreeuwende emoties, toppen, dalen en liefdes die bergen beklimmen of uit de as herrijzen. Op zich niet verkeerd, maar vaak wel heel erg cliché. Dit alles omgeven met veel heftig gedans, vlammende kolommen, rookwolken en soms voor mij het effect van krijsende dames en blèrende kerels. Uiteraard verkeerd getaxeerd, want commentator Jacqueline Govaert (van Krezip) roemde vaak de hoge en lage tonen en de emoties in diverse zangpartijen. Alles bij elkaar ben ik reeds te oud voor dit festival. Maar er is wel een kwestie van de diskwalificatie van Joost Klein. Aanvankelijk was de berichtgeving behalve beroerd en vaag gericht op een relatief onschuldig boos gebaar naar een cameramevrouw.

Deze dame wilde Joost, zo gingen de geruchten, tegen zijn zin in filmen. Op zich niet wonderlijk, dat tijdens dit festival van opgeklopte gevoelens en vaak opgefokte marketing van artiesten, de kunstenaars fors gevolgd worden door interne en externe media. Als het goed is, worden zij daar ook duchtig op voorbereid. Naast de kwaliteit als zangeres of zanger is een redelijk evenwichtige persoonlijkheid wel prettig in deze muzikale heksenketel onder het mom van eendracht In Europa en ver daarbuiten. Hoe zit dat met die karakters? Ik ben geen psycholoog, verre van dat. Maar de liedjes worden toch vaak gezongen door mensen met zeer sterke pieken en dalen in hun gevoelens. Dat maakt hun muziek doorgaans juist aansprekend. Maar ja, alleen een ‘dreigend’ gebaar naar een medewerker van de organisatie? Ook ik werd erg chagrijnig na de uitsluiting van Joost.

En ik wilde in boosheid graag meedeinen op de golven van 'overdreven besluit'. En: ‘kunnen die professionals dan helemaal niks hebben?’. Ook vind ik het nog steeds treurig, dat juist dit qua tekst en vrolijkheid verbindende lied eruit werd gekegeld. Toch lees ik in diverse columns andere invalshoeken. In Algemeen Dagblad de suggestie van een columniste, dat de horkerigheid van Nederlanders in het algemeen en hier in het bijzonder mogelijk de oorzaak is geweest. Nederlanders hebben immers een soort patent op onheus gedrag, vooral als wij ergens goed in zijn of enige macht bezitten. Ook de columnist van de Volkskrant wees op onze omgangsvormen binnen en buiten onze landsgrenzen. Vaker schreef ook ik hier over onze zogenaamde directheid en ‘eerlijkheid’. En hoe wij in Europa hoog scoren op punt van horkerig gedrag. Of dit werkelijk het geval was bij Joost Klein, dat weet ik (nog) niet. Ik wil het ook niet geloven.

diskwalificatie verbindend cameravrouw bejegening

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 11 stemmen 197