Op de middelbare school de liefde voor de Nederlandse taal ontdekt.
Heeft dit te danken aan zijn leraar Nederlands, mijnheer de Graaf.
(Al lang geleden overleden.)
Ad schrijft gedichten. Beeld en tekst horen bij elkaar, vindt Ad.
Wat jij vindt, vindt Ad minder belangrijk.
De gedichten zijn er gewoon. Ze komen op het papier uit het niets.
Vaak binnen vijf minuten.
De eerste bundel proza (1998) is door een vriend ter publicatie “in beslag genomen” en nooit meer teruggezien. Door niemand. Het zal wel ergens toe geleid hebben. Waarschijnlijk tot niets. Ad heeft geen vrienden. Nooit gehad ook. Ad is een einzelgänger. Niet eenzaam, nooit geweest ook.
Ad schrijft korte verhalen. Verhalen “van alle dag”. Ad verzint niets. Alles wat Ad schrijft is pure realiteit. Geen regie over de eigen roman. Gewoon het leven zoals het is. Helaas.
Ad schrijft de column, onder de naam Siem, voor de Puch en Tomos Club Nederland (www.ptcn.net) Ad rijdt op een Puch MV50 uit 1969 door Leiden.
Ad is intussen wel klaar met de wereld om hem heen.Werkt nog steeds, na eenenveertig jaar. Tandenknarsend! Dát wel.
Probeert zich buiten het werk her en der nog een beetje van nut te laten zijn.Soms lukt dat, soms ook niet.
Niemand maakt er zich druk om?Als Ad zich Adjuh noemt neemt hij de wereld en jou op de hak.Ad wordt steeds vaker Adjuh (Adjuh1951).
Ik kan niet beoordelen of het verstandig is of oerdom wat ik doe. Het is mij overkomen, net zoals jouw wellicht ook van alles overkomt. Mijn hele leven heb ik netjes tussen de voorgeschreven krijtlijntjes gelopen. Maar die voorzichtige zekerheid ben ik kwijtgeraakt.
Ik ben voor een jonge...
Wanneer ik tijd heb probeer ik voor een groep Roemeense vrouwen en kinderen te zorgen. Die zijn in ons land hun geluk komen zoeken. Hoe hebben zij het kunnen bedenken. Wat ons land hen te bieden heeft is nog erger dan armoede en ellende. In het thuisland hadden ze niets, hier hebben ze nog minder...
Als er iets is in het leven wat zekerheid biedt, is het de strijd tegen honger, armoede en ellende. Ik zie mij nog lopen naar de kleuterschool met een papieren zak vol capsules die in de vorige eeuw de afsluiting vormden van melkflessen. Driftig verzameld door mijn moeder. ‘Voor de...
Corina komt uit Roemenië. Ze is hier met haar man Victor het geluk komen zoeken. Dat haddden ze beter niet kunnen doen. Armoede en ellende is hun dagelijks lot geworden. Ze zijn nog zó jong. Hoe moet dit verder gaan? Zelfs voldoende geld om terug te gaan naar Roemenië is er niet. Op een avond...
Nog even naar de super voor een boodschap.
De straatkrantverkoopster komt uit Roemenië. Ze staat op haar sokken in de hoek van de ingang van de supermarkt. ‘Waar zijn je schoenen?’, vraag ik in het Roemeens. ‘Gestolen door een collega’, krijg ik als antwoord. ‘Oh, da’s dan balen....
515