Dagcolumn over vriendschap

Gisteren sprak mijn vrouw een vriendin die ze zeer zelden spreekt. Ze kennen elkaar van de Hogeschool in Kampen, waar ze samen de opleiding voor Expressie in Woord en Gebaar volgden. Toch zijn het goede vriendinnen. Goede vriendinnen in de zin van dat ze bij elke ontmoeting zo weer verder kunnen...

A. Heeft u even tijd om geen gesprek met mij te voeren? B. Ja hoor, dat schikt wel even. A. Prima. B. Hoe lang denkt u dat u ongeveer geen gesprek wil voeren? A. Oh, ik pas mij graag bij u aan. B. Nou, ik heb niet echt speciale wensen momenteel op dit moment. A. Dan wordt het...

Vanochtend op onze zondagsochtendexcursie liepen we goedmoedig en vrijwillig in de fuik van een kleinschalig sociaal gebeuren. De tekenen van wat ons wachtte waren al van verre zichtbaar, toen we al snel opmerkten dat de individuen die we tegenkwamen niet de standaard kenmerken vertoonden van...

Meestal probeer ik mij te beperken in mijn mening. Het liefst kijk ik gefundeerd tegen het leven aan, zonder vooringenomen uitspraken of gedachtes. Dat is niet altijd makkelijk. Het lijkt erop alsof de medemens er regelmatig zijn best op doet om met kracht een stereotypering te zijn. Ik merk dan...

Vanuit haar ziekenhuisbed kijkt ze naar een prikbord vol kleurrijke kaarten. Hyacinten in de vensterbank. Ze vraagt me wat het met me doet, haar weer zo te zien. 'Ik word er stil van' breng ik met moeite uit. Denk aan al die keren bij Van Dik Hout, dat ik me schor schreeuwde. 'Stil in mij'...

In de trein kom ik een oude bekende tegen. Ze vraagt me waar ik naartoe ga. 'Op pad met een maatje, maar eerst gaan we chinezen.' Ze schiet in de lach. 'Nee, niet naar een Chinese massagesalon.' Ze legt uit: 'Weet je, mijn moeder is opgegroeid in de haven. Toen kwamen de eerste ...

In Nederland hoorden wij de wildste verhalen over de Dodentocht van Bornem. Een groots evenement van honderd kilometer door twee brouwerijen. Duvel en Palm. Belgische wandelaars zouden massaal met busjes afgevoerd worden bij de brouwers. Onze zuiderburen zouden minder remmingen kennen dan wij. Na...

In het donker bereiken we de top van de Pieterberg. Met het licht van mijn mobiel lees ik de laatste aanwijzingen in het boekje. Chris ziet in het vlammetje van zijn aansteker karige woorden in steen. Brandt haast zijn vingers. Hadden restaurants en bars verwacht. Een bruisend leven. Dit is het...

Ik haat vrienden. Zeker zogenaamde goede vrienden. Ik vertrouw ze niet. Ze zeggen wel dat ze het beste met u voor hebben en dat ze er altijd zullen zijn als er iets is. Dat ze maar een telefoontje verwijderd zijn en dat je hen dag en nacht mag bellen. Ik moet ervan kotsen. Er zijn te veel...

“Waar hebben jullie het dan gedurende zo’n weekend over," vraagt mijn vrouw als ik weer thuis ben. Ik heb net een weekend weg met vrienden achter de rug. Ik realiseer me dat ik het antwoord meestal – het is een jaarlijks terugkerend fenomeen - schuldig moet blijven. Ik heb daarvoor wel al...

Mevrouw Ontwikkeling zit achter de laptop, uit te spreken als léptop. Het is de léptop van Lief, want zelf heeft ze een PC uit het jaar Kruick. Ze heeft het niet zo met een laptop, want ze is niet van deze tijd, ze is honderd jaar te laat geboren. Ze heeft een hekel aan moderniteiten. Liever...

Mijn vriendin ging op mijn voorstel in om een middagfilm te gaan zien en daarna wat te eten in het aangrenzende restaurant. Leuk! Een keer wat anders. Al had ze zich voorgenomen voorlopig even niets te ondernemen - het leven was haar een beetje boven het hoofd gegroeid. Maar deze onderneming, dit...

Ik probeerde een vlinder te vangen met mijn fototoestel. Ze zat zo kalm en sereen op een wilde vlinderstruik die ik in de duinen ontdekte, dat ik dacht tijd genoeg te hebben om haar mooi in het vizier te krijgen. Ik legde aan, stelde scherp en ze vloog weg. Ik zuchtte. Te lang gewacht, dacht ik....

EEN. Ruud heeft áltijd een gps bij zich. Op z'n stuur. Ruud ziet elke scheet dus ver van tevoren aankomen. Ook waar je struikelt over wegwijzers en paddenstoelen, vaart hij op satellietaanwijzingen. Al zouden wij geblinddoekt door de Kalahariwoestijn fietsen, met Ruud en dat onafscheidelijke...

Herman Finkers staat weer in het theater, met zijn solo 'Na de pauze'. Opmerkelijk hoe iemand zo kan veranderen en tegelijkertijd de oude kan zijn. Geen grote decors, geen assistenten, maar verhalen over hoe hij de periode van zeven jaar tussen deze voorstelling en de vorige heeft beleefd. Een...