Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Een inktzwarte periode…

7.

Ik ben veertien jaar en begin te stotteren. Ik heb moeite met woorden die beginnen met een d, t en p. Ik schaam me hier heel erg voor en probeer woorden die beginnen met die letters zo veel mogelijk te vermijden (wat natuurlijk niet altijd lukt). Mijn andere strategie is zo weinig mogelijk mijn mond open doen.

Een overhoring voor de klas of een spreekbeurt is voor mij een regelrechte ramp. Niet alleen door dat gestotter, maar ook omdat ik heel snel bloos en me daar erg ongemakkelijk bij voel.

Thuis is hier geen enkel begrip of aandacht voor. En van een beetje steun is al helemaal geen sprake. Mijn moeder negeert het en mijn vader doet me na. D..d.d…d..d hahaha….
Ik ben al geen held, maar door dat stotteren en blozen trek ik me nog meer terug in mezelf.
Het stotteren heeft te maken met nervositeit. Hoe nerveuzer, hoe meer ik stotter.
En in die periode ben ik vrijwel altijd erg gespannen en nerveus.

Via het vwo en de havo ben ik uiteindelijk halverwege een schooljaar terechtgekomen op een mavo. Op de mavo gaat het niet veel beter. Ik heb geen aansluiting in de klas. Aanvankelijk probeer ik nog wel voorzichtig wat contact te maken, maar dat wordt steeds minder. Ik word niet gepest, maar hoor er gewoon niet bij. Dat ligt niet aan de klas, ik durf niet meer en sluit me af. Ik doe waar ik mijn hele leven al voor oefen: onzichtbaar zijn. Vooral niet de aandacht vestigen op mezelf.

Als ik naar school fiets, houd ik de tijd exact in de gaten. Ik plan het zo dat ik mijn fiets in het rek zet op het moment dat de eerste bel gaat. Dan heb ik nog vijf minuten om naar het klaslokaal te lopen voordat de les begint. Zodoende hoef ik niet helemaal alleen op het schoolplein te wachten tot de bel gaat.
Ik ben altijd op mijn hoede en nooit ontspannen. Ik de klas zit ik alleen aan een tafeltje dicht bij de deur, zodat er voor mijn gevoel een vluchtroute is. Tijdens een tussenuur zorg ik ervoor dat ik iets te doen heb, een boodschapje of zo. Alles om maar niet te laten merken dat ik alleen ben en me heel erg eenzaam voel.
In de klas zit ik vaak weg te dromen. Ik vind de stof te makkelijk en het tempo te traag.

Mijn ouders gaan zelden naar een ouderavond. Via de directeur van de school – een kennis van mijn ouders - horen ze wel hoe het gaat. En ik haal toch mooie cijfers? Ogenschijnlijk gaat het wel goed met me. Ik maak braaf mijn huiswerk, haal hoge cijfers.., ben misschien een beetje verlegen, maar ja, wat maakt dat nou uit. Ik kom niet uit een achterstandsgezin, heb geen dyslexie…, mijn ouders zijn bevriend met de directeur… Geen enkel probleem dus. Nee, dan zijn er wel andere leerlingen die meer aandacht nodig hebben.

Hoe het werkelijk met mij gaat, hoe verschrikkelijk eenzaam en ongelukkig ik me voel, dat weet niemand.

Schrijver: Lone Wills, 9 mei 2015


Geplaatst in de categorie: school

3.4 met 5 stemmen 177



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
12 mei 2015
Dat je onzichtbaar willen maken herken ik absoluut en ik heb die intentie nog steeds. Juist de meest gevoelige mensen komen tot die conclusie.
Ik ging vaak joggen of dwalen in de bossen. Soms huilde ik enorm als ik me onbespied wist. Drugs en drank waren/zijn ook perfecte onzichtbaarheidsmiddelen. De grofmazige/brutale mensen staan op de voorgrond in deze wereld.
Ken je de zangeres Miss Montréal (Sanne), die stottert nog steeds en het maakt haar zelfs extra aantrekkelijk! Je kunt van je zogenaamde zwakte je sterkte maken, oftewel van modder goud maken!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)