Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Na de verschrikkelijke gebeurtenis in Berlijn.

8.2.

Na de verschrikkelijke gebeurtenis in Berlijn word ik ziek (ziekte van Pfeiffer).
Ik ben enorm opgelucht als blijkt dat ik niet zwanger ben. Dat was mijn grootste angst. Ik had niet geweten wat ik dan had moeten doen.
Ik ben erg moe en lig veel in bed. Na een paar maanden ben ik weer zo ver opgeknapt dat ik weer naar school kan. Op school gaat het helemaal niet. Niets interesseert mij meer. Ik voel me angstig en depressief. Ik krijg last van paniekgevoelens en voel me nergens meer veilig. Thuis ben ik ook constant op mijn hoede. Het liefst wil ik wegkruipen onder een steen en nergens meer aan denken.

Ik zit in de vierde klas en het is de bedoeling dat ik dat jaar examen doe. Ik sta er op zich goed voor, maar moet heel veel inhalen. Leren lukt niet, het gaat niet, ik heb er gewoon geen zin meer in.
Ik doe alsof ik nog steeds ziek ben en blijf thuis. Mijn kamer, weggekropen in bed, is de enige plek waar ik me nog een beetje veilig voel.
Mijn ouders hebben dit allemaal niet door. Ik vertel inmiddels niets meer en zij vragen niets.
En verder heeft mijn moeder het erg druk met haar man en haar man heeft het erg druk met zichzelf (en anderen).

Als ik in bed lig fantaseer ik hoe mijn leven eruit zou zien als ik dertig ben zou zijn. Dertig lijkt mij een mooie leeftijd. Diep vanbinnen sluimeren er wel allerlei wensen en verlangens maar ik heb geen idee hoe ik die concreet moet maken. De angst overheerst. Ik vind mezelf een mislukkeling. Waarom lukt het niet iets van mijn leven te maken? Steeds dat moeizame geworstel aan de zijlijn. Als ik verder denk en me realiseer dat ik nog maar zestien ben, zinkt de moed me in de schoenen. Nog veertien jaar voordat ik eindelijk dertig ben! Nog veertien lange jaren op deze manier doorworstelen, dat wil ik niet. Dat lijkt me eindeloos!
Langzaam kom ik tot de conclusie dat er dan dus maar één mogelijkheid overblijft.
Ik ga fantaseren over manieren om er een eind aan te maken. Tot in detail ga ik bedenken hoe ik dat zou kunnen doen. Het liefst zo geruisloos mogelijk. Ik zou het liefst ongemerkt willen verdwijnen. Gewoon verdwijnen alsof ik nooit heb bestaan. In slaap vallen, niet meer wakker worden, oplossen in het niets. Dat gaat natuurlijk niet. Daarom lijkt verdrinken mij de beste manier. Het water in lopen, kopje onder gaan en niet meer boven komen.

Aan de ene kant geven deze gedachten mij een gevoel van opluchting. Als het echt niet meer gaat dan kan ik er een eind aan maken. Er is een nooduitgang. Aan de andere kant maken deze gedachten me heel verdrietig en wanhopig, want ik wil helemaal niet dood! Ik wil gewoon iemand zijn! Iemand met een leven!

Ik besef heel goed dat dit geen gezonde gedachten zijn voor een meisje van zestien. Maar ik weet niet wat ik er aan moet doen. Misschien zou ik er met iemand over moeten praten, maar dat durf ik niet. Ik ben veel te bang om niet serieus te worden genomen of zelfs uitgelachen te worden.

Schrijver: Lone Wills, 12 mei 2015


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.7 met 6 stemmen 194



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Bjarne
Datum:
12 mei 2015
Eindelijk kan je jouw verhaal vertellen.
Ik heb bewondering voor jouw moed om dit allemaal onder woorden te brengen!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
12 mei 2015
En bám!, weer een goudeerlijk vervolgverhaal, met openbaringen, die te verwachten waren.
Door je zwijgzaamheid (uit schaamte/angst?) bleef je er alleen mee zitten en werd het een trigger tot suïcidale depressie. Je implodeerde, in plaats van je woede en verdriet te uiten.
De psychische aanranding was nog veel erger. Je schrijft het zelf, je wilde leven. Die psychopaat had je leven afgepakt. Tijdelijk dan, want de ware nooduitgang zal een psychiater zijn, neem ik aan. Zodat je je diepgekwetste emoties kunt herbeleven en verwerken. Op zo'n kwetsbare leeftijd zoiets verschrikkelijks meemaken zou iedereen uit het lood slaan. Ik zie je dikommuurde hel en ik bewonder je moed om alsnog van die vuile rotzak te winnen!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)