De fruitmand
10.
Na de herfstvakantie word ik ziek. Keelontsteking. Ik ben dan wel ziek en voel me niet lekker, maar even niet alle stress van school is ook wel fijn.
Als ik na twee weken weer naar school ga, word ik op de terugweg aangereden door een brommer. Niets ernstigs, alleen wat kneuzingen, blauwe plekken en een pijnlijke gezwollen knie. Door die knie kan ik niet goed lopen en niet fietsen, met als gevolg dat ik weer een paar dagen thuis blijf. De auto staat op de oprit, mijn moeder is thuis en heeft een rijbewijs, maar mij even een paar dagen naar school brengen komt niet in haar op. Ik durf haar trouwens ook niet te vragen.
In diezelfde tijd is mijn vader ziek. Iets met zijn maag of rug, of allebei. In ieder geval, hij moet bedrust houden. Er wordt een bed voor hem in de voorkamer gezet, pontificaal voor het raam. Daar ligt hij als een Romeinse keizer en ontvangt hij zijn bezoek.
Wij wonen aan het water en aan de overkant van het water is een vrij drukke weg. Om mensen die daar lopen en fietsen goed te herkennen, is de afstand net te groot. Maar dat weerhoudt mijn vader er niet van om iedere keer als hij denkt een bekende te zien, heel erg overdreven te zwaaien.
Zelfs als hij met iemand in gesprek is, wordt dat onderbroken om overdreven naar de overkant te zwaaien. Ik voel plaatsvervangende schaamte bij dat tafereel. Hij ziet eruit als een drenkeling die wanhopig met z’n arm zwaait om gered te worden.
Mensen van zijn school komen iedere dag langs om verslag te doen. Vergaderingen van allerlei besturen, commissies en verenigingen waar mijn vader leiding aan geeft, worden nu bij ons thuis gehouden. Er kwamen altijd al veel mensen over de vloer, maar nu nog veel meer. Ik blijf zo veel mogelijk boven op mijn kamer.
Mijn vader heeft het heel erg druk met zichzelf. Mijn moeder heeft het heel erg druk met haar man en al het bezoek. Ze hebben het zo druk, en ik ben inmiddels zo goed in onzichtbaar zijn, dat ze niet in de gaten hebben dat ik nog steeds niet naar school ga.
Ik wil eigenlijk wel naar school, maar vind het ook wel rustig zo. School, klasgenoten en alles wat er bij komt vind ik doodeng. Ik sluit me op in mijn eigen wereldje in mijn kamer.
Ik realiseer me heel goed dat het struisvogelpolitiek is, maar die gedachte duw ik weg. Ik leef van dag tot dag. Een dag zonder al te veel angst en paniek is meegenomen. Aan de langere termijn wil ik niet denken.
Op een gegeven moment wordt er een fruitmand bezorgd. Niet voor mijn vader, maar tot mijn schrik voor mij! Op school zijn ze erachter gekomen, dat ik al een aantal weken afwezig ben.
outlook.comGeplaatst in de categorie: ziekte
fruitmand
158
Geef je reactie op deze inzending: