Mijn vader, mijn Meester

11.

Ik heb nooit een band met mijn vader gehad en nooit het gevoel gehad dat hij mijn vader was.
Hij was Meester en ik woonde toevallig bij hem in huis.
Als klein meisje deed ik nog wel eens halfslachtige pogingen tot contact, maar dat was maar van korte duur.

Later was ik vooral erg op mijn hoede voor hem. Aan knuffelen met mij deden mijn ouders niet. Er was wel iets anders, iets wat mijn vader stoeien noemde. Dat stoeien bestond uit pijn doen en vernederen.

Mijn vader sloeg zijn arm om mijn nek, trok hard aan en duwde me zo naar beneden. Hij likte mij dan lachend over mijn gezicht, sabbelde soms op mijn oorlelletje en stak vervolgens zijn tong in mijn oor. Ik vond dat ongelooflijk smerig en probeerde uit alle macht los te komen.
Dat lukte niet. Hoe meer ik mij verzette, hoe harder hij aantrok en ik was als meisje natuurlijk geen partij voor zo’n grote volwassen man. Om mijn walging kenbaar te maken trok ik een vies gezicht.

Mijn vader moest daar erg om lachen en zei dan: “Hahaha… je hebt een kop als een paardenkont!”
Het fysieke gedeelte was al heel erg vernederend, maar zo’n opmerking komt ook erg hard aan bij een jong meisje.

Hij had er plezier in om mij pijn te doen. Zo sloeg hij met zijn vuist regelmatig op mijn bovenarm. Dat deed hij zo hard, dat mijn arm een paar minuten pijnlijk en slap langs mijn lichaam hing. Of hij trok aan mijn oren. Zo hard, dat mijn oren vuurrood waren en ik een suizend geluid hoorde. Hij kende alle trucjes en wist precies wat pijn deed.

Ook vond hij het leuk om met de knokkels van zijn hand heel hard op de rug van mijn hand te slaan. Zogenaamd als spelletje. Het waren altijd spelletjes, als ik er iets van zei, dan kon ik niet tegen een grapje en was ik een slappeling. Mijn hand was regelmatig blauw. Als iemand er naar vroeg, dan zei ik dat ik mijn hand tussen de deur had gekregen.

Ik wil zo graag lieve ouders hebben, dat ik mezelf wijs maak, dat dat ook zo is. En al die nare dingen die gebeuren, wil ik het liefst zo snel mogelijk weer vergeten.

Ik ben er trouwens van overtuigd dat het aan mij ligt. Ouders hebben toch aandacht voor hun kinderen? Ouders hebben toch veel voor hun kinderen over? Als dat niet zo is, dan moet er met het kind iets mis zijn. Ik ben een mislukt kind, dat kan niet anders. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat ik niet in orde ben.

Daar komt nog bij dat mijn vader aan de buitenkant een knappe, uiterst charmante man is. Met een vlotte babbel. Ik merk dat veel mensen en met name vrouwen, van hem onder de indruk zijn. Dat sterkt mij nog meer in de overtuiging dat het wel aan mij moet liggen.

meester paardenkont paardenkont buitenkant

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 8 stemmen 231