Autobiografieen

Als de zon niet meer zou schijnen.

Er zijn soms van die dagen dat je o zo verlangt naar de zon.
Maar ik had in mijn depressie, dat ik de zon niet eens wilde zien.
Van binnen voelde ik me koud en had nergens behoefte aan.
Ik kroop vaak in bed, moe of niet moe, maar meer uit een gevoel van veiligheid.
Ik praat over de jaren '90, toen had ik nog een vaste telefoon. De stekker deed ik er vaak uit, geen behoefte aan contact.
De boodschappen deed ik vluchtig bij de SRV-man, vooral sigaretten.
Het dag en nachtritme was ik kwijt, de tv stond de hele dag aan, zonder geluid. Soms staarde ik naar de flitsende beelden, gedachteloos.

Op een dag werd er aangebeld, tot 3 keer toe, dus ik deed de deur open. Daar stond mijn broer, hij omhelsde mij direct, alsof hij aanvoelde hoe ík mij voelde.
Eenmaal in de woonkamer barstte ik in tranen uit, en hij kwam naast me zitten.
Hoelang ik gehuild heb, weet ik niet meer.
Hij stelde voor om een poosje bij hem en zijn vrouw te logeren.
Dat heb ik gedaan en in die periode knapte ik aanzienlijk op, met de nodige medicatie van een huisarts.

Het heeft daarna nog een jaar geduurd, voordat ik weer een beetje mezelf was.
Toen kon ik weer genieten van het zonlicht en moest er niet aan denken dat ie nooit meer zou schijnen!