Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Na (liefde op het eerste gezicht).

Jaren erna mocht ik corresponderen met 'hem'. Af en toe kwam hij op bezoek en dan gingen we meestal wandelen om even van huis te zijn.
Ik denk dat ik wel meer dan 100 brieven van hem ontving en andersom. Hij heeft mijn brieven nog, dat weet ik.

Enfin, mijn leven ging door en vooral de jeugdvereniging van de kerk was belangrijk. Daar ontmoette ik mijn eerste man.
Mijn ouders gelukkig, want zijn vader was ouderling van de kerk. Toen 'hij' nog een keertje op bezoek kwam, heeft mijn vader hem gesproken in de trein, toen hij weer vertrok.
Mijn vader heeft hem toen duidelijk gemaakt dat hij niet meer welkom was, want ik had een ideale man van de kerk ontmoet. Buiten mij om, trouwens, ik wist van niks.

Uiteindelijk ben ik getrouwd om uit huis te zijn. En ik wilde direct zwanger raken om mijn liefde ergens kwijt te kunnen. Ik had nog zoveel te bieden voor mijn ego!
Liefde had ik nooit gekend, maar liefde geven, o ja! Vooral aan mijn eerste kindje, ongelooflijk, wat was ik blij! Maar dat werd bemoeilijkt door de telefoontjes van mijn moeder, die zich buitengesloten voelde.
Misschien 6 tot 8 keer per dag belde ze mij. Met haar problemen en ik kon er niks mee. Ik was toch immers 'haar moeder' in mijn jeugd?
Knettergek werd ik van haar, wat veroorzaakte dat ik een postnatale depressie kreeg en hoe!

Mijn man vond alles wel best in die tijd, als hij zijn eten maar kreeg en gestreken overhemden voor zijn werk.
Mijn huisarts had mij een middel gegeven dat zou helpen. Nou, 2 weken geprobeerd, maar niks veranderde. Dus ik weer naar hem toe, waarop hij zei dat het een vorm van een placebo was. Om te kijken hoe erg het met me was.
Toen kreeg ik druppels, oké dan dat maar proberen. Ik mocht er 2 innemen voor het slapen gaan. Uit wantrouwen nam ik het meteen in, diezelfde dag, terwijl mijn dochtertje lag te slapen en ik werd echt high, niet normaal meer! Toen mijn man uit zijn werk kwam, moest hij de taken overnemen. Ik kon niks meer.

Tja, en mijn moeder kreeg het van mij te horen, hoe die druppels werkten en ze kwam langs, sinds een lange tijd. 'Mag ik die ook eens proberen?' was haar vraag en ik was zo gek om haar wat mee te geven. Met de gedachte dat ze een poosje onder zeil zou zijn. Naar mijn dochter vroeg ze niet, die egoïste!
Ik was blij dat ze weg was.

Eerlijk gezegd wordt het me nu even teveel, dus:

wordt vervolgd.

Schrijver: Alida Booij, 14 juni 2015


Geplaatst in de categorie: emoties

2.7 met 3 stemmen 122



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)