Iedereen droeg zijn steentje ( geld dus) bij

1964 was het, zo zei ze me, haar ouders gingen uit elkaar en de kinderen zagen hun vader niet meer, die was met de noorderzon (zuiderzon mag ook) vertrokken. In die tijd was het normaal dat de vrouw terug viel op de bijstand. Een duur woord voor een uitkering van de sociale dienst.

Er waren nogal wat kinderen in huis, allemaal onder de hoede van moeders vleugels, maar die vleugels waren broos. Acht kinderen en zij was de oudste. Niet alleen moesten de kinderen wennen aan het feit dat er geen vader meer thuiskwam, ook moesten ze wennen aan het feit dat moeder de taak wel al te letterlijk op zich nam door ouder voor twee te spelen.

Wanneer je iets uitgehaald had, mocht je zelf de mattenklopper halen en je kreeg er ongenadig van langs, bijna leek het alsof zo zei ze, de kinderen strafte voor het feit dat haar man vertrokken was. Nou zal het mens best een douw gekregen hebben, maar om je kinderen af te ranselen is net iets teveel van het goede, dit terzijde. Het inkomen van vader viel dus weg en de uitkering van de soos, zoals men dat toen noemde was geen vetpot, vandaar dat ze regelmatig bij de buren mocht eten, was een eten minder en dat scheelde.

Ook een kind uit logeren sturen scheelde aanmerkelijk in de kosten, wat dan ook regelmatig gebeurde. Maar het prettigst vond ze toch: dat ze op een goed moment op haar vrije zaterdag net als haar broers mocht gaan werken. Ze verdiende zo een prachtige glimmende knaak. Ik zie haar nog glunderen als ze praat over die knaak. Zo lief. Als ze negen uren op haar benen heeft gestaan en gewerkt als een volwassene op de leeftijd van twaalf jaar, krijgt ze het nog voor elkaar om dansend naar huis te gaan. Half zeven is ze thuis, ze belt aan, vliegt de trappen op met de prooi in haar handen en dan: staat moeder in de deuropening, met opgeheven hand! Je geld, zegt ze. Mijn geld?

Maar dat heb IK toch verdiend? Wil je nog eten, of hoe zit het, en zo verdween haar glimmende zuur verdiende knaak en alle andere knaken van haar handje naar die van moeder. Tja de uitkering was niet genoeg en alle kinderen, behalve de twee jongsten, moesten mee verdienen. Maar de euforie was nog op haar gezicht te zien, toen ze me het verhaal vertelde.

Schrijver: An Terlouw, 3 augustus 2015

An.terlouwcasema.nl

12 jaar en werken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 84