Autobiografieen over ouderen

Valide mannen/ vrouwen

1969, en ik werkte in een bejaardentehuis, voor het grootste deel op de afdeling "valide heren". Tot ik daar kwam, had ik nog nooit van het woord valide gehoord, ja, van INvalide wel, maar valide nee, dat leerde ik snel genoeg.

Op die afdeling waar ik gestationeerd was, waren veertig heren op Valide heren 1 en veertig op Valide heren 2, dus tachtig mannen bij elkaar, gescheiden door een keukentje. Waarom die scheiding er was, weet ik NU nog niet maar ik "stond" dus op Valide Heren 1. Mannen zaten aan tafeltjes, 4 personen per tafel, maar VOOR ze aan tafel kwamen moesten ze eerst uit bed gehaald worden.

Op de bovenste verdieping van het tehuis was de slaap-etage en daar lagen dus al die mannen te slapen in zogenaamde chambrettes, afgeschermde hokjes met een gordijn afgesloten voor nieuwsgierige mensen en in dat hokje stond een bed natuurlijk, want anders slaap je niet lekker, een linnenkastje, en een nachtkastje met een stoel. Dat was het, meer paste er ook niet in.

Als je iemand wakker ging maken, tikte je eventjes op de muur naast het gordijn, riep dan de persoon die daar geacht werd te slapen, en maakte hem wakker. Soms lukte dat, soms ook niet, dan moest je OF harder tikken, of je kon tikken wat je wilde, maar de persoon in kwestie was heengegaan in zijn slaap.

En elke keer als ik wek-dienst had, dacht ik, zouden ze allemaal antwoord geven of zal er weer eentje.........

Wordt vervolgd

Schrijver: An Terlouw, 7 augustus 2015