Jong en wild
De Peperstraat in Gouda is een aaneenschakeling van monumentale panden, die ontzag inboezemen. Die straat ligt pal achter de Oost- en Westhaven, de duurste straat van Gouda. Aan het begin van die peperdure straat staat het voormalige woonhuis van Jacoba van Beieren, al was dat meer een bijhuis, want ze woonde natuurlijk meer in het kasteel, dat verderop stond en waarvan de kelders nog intact zijn. Ik heb maar één maand aan de Peperstraat gewoond, op een krakend huurkamertje met een onbetrouwbaar balkon. Beneden woonde een oudere man, die afgestudeerd Freudiaan was, wat me meteen afstootte. Er was een jongeman, die de hele dag The Doors draaide met een wietgeur, die onder zijn deur vandaan kwam. Naast dat huis was een wijnhandel, wat ik wel chic vond. In het Marktcafé De Tapperij liet ik mezelf dronken voeren, waardoor ik mijn op maat geleverde, Groningse hoed verloor. Ik zat er eens diep in de nacht met enkele Chinezen te pimpelen en zij vertelden op mijn verzoek over de beste, Chinese dichters. Ze bevestigden wat ik al wist.
Omdat ik van nature een zwak heb voor excentrieke verschoppelingen vielen mij al gauw enkelen op. Zo heb ik de voddenboer nog meegemaakt, een echte zwerver, die alles meenam wat hij te pakken kreeg en met grote zakken op zijn bakfiets rondtoerde. Bruine, kapotte kleren en een vervuilde baard. Dan is er nog de ijzerboer, die op zijn bakfiets koelkasten en andere ijzerwaren vervoerd, maar die vind ik een nepperd, want die woont gewoon in een modern huis. De Runenman kwam ik herhaaldelijk tegen. Die moest eens om mij lachen toen ik met een omhooggestoken bezem door de straten fietste, wat natuurlijk een runeteken symboliseerde. Hij kocht net als ik vaak zware bieren. Dan heb je nog De Jurk, een man met een zwarte baard, die als vrouw verkleed gaat en altijd overal papiertjes en vuiligheden opraapt om ze in de prullenbakken te deponeren. Echte Gouwenaars zijn allang gewend aan hem. Het schijnt zelfs dat hij superintelligent is. In mijn beleving is hij de strafincarnatie van Paul Verlaine. De directrice van de Goudse Schouwburg is ook een vreemd tiep, maar net als Karin Bloemen, uitgekiend en gekte veinzend. Dan heb je nog de bierkoning met honderden soorten bier, die een tijd geleden is neergestoken, maar hij is er nog en hij is altijd even goedgemutst. Na een aankoop zegt hij altijd steevast 'Lekker genieten!'.
In het stadssufferdje las ik dat er een Rimbaud-avond zou worden georganiseerd en daar ging ik natuurlijk op af. Het was echt in een gribusgebouw en er waren maar een handjevol mensen. De spreker was De Tijger, die ik geregeld in een tijgerpak door de binnenstad had zien lopen, die dichter is en vloeiend Frans spreekt. Aan de hand van muziekfragmenten van Frank Zappa toonde hij ons het heftige leven van Arthur Rimbaud. Achter mij zat de houtkunstenaar Jan Mosterd, die ik vriendelijk een hand gaf, en de Tasjesman, die bijna permanent stomdronken was. Hij was van goede komaf, maar door de alcohol totaal afgezakt. Toch was er iets in hem wat mij ontroerde. Hij zei alles wat hij wilde, maar toen De Tijger hem streng vroeg om wat te matigen, was hij ineens heel gedwee. De Tijger las poëzie van Rimbaud voor en hij toonde ons beelden. Echt een magische avond, uniek en om nooit te vergeten, zoals het Woodstock Festival. Mijn boekwerk over Rimbaud was al verschenen, meen ik.
In café De Gouwe Geit, in het kielzog van de Sint-Jan, beleefde ik mijn laatste, wilde dagen, nippend aan de whisky en slurpend van de speciaalbier. Ik was ook nog wel op de Jazz-festivals te vinden, maar het feestbeestvuur doofde opeens helemaal uit, omdat ik het wel gezien had en ik inmiddels meer dan genoeg wild geleefd had.
Geplaatst in de categorie: geschiedenis
Jong en wild
129
Geef je reactie op deze inzending: