Duimdrop
In deze tijd van marsepein, pepernoten en chocoladeletters waar ik niet zo erg gek op ben, denk ik terug aan de tijd dat snoep niet hoog op de ladder stond.
Nu ligt al maanden van te voren de Sinterklaas snoeperijen in de winkels, tóen waren er winkels die snoep verkochten, vanzelf maar elke dag snoep gebeurde gewoon niet.
Snoep werd verkocht bij de Waterstoker op de hoek, veel mensen weten best nog wel wat een Waterstoker is en was....het woord zegt het al, toch haalde ik in een column het woord ook een keer aan en wist iemand niet wat het betekende: een Waterstoker had men vroeger nodig om heet water te halen, domweg omdat er alleen koud water door de leidingen liep en als de was gedaan moest worden was er zoveel water nodig dat het logischer was om naar de Waterstoker een grote hoeveelheid te kunnen halen.
Afijn dat ging om water en eigenlijk wilde ik het gezellig over snoep hebben. Er stonden van die enorme potten met een draaideksel op de toonbank en als de winkelmeneer ofwel de Waterstoker zoals we hem noemden een goeie bui had, kon het zomaar gebeuren dat je een snoepje kreeg; toen kregen we de instructies nog niet mee van geen snoep van vreemde mannen aanpakken, ach en die Waterstoker was toch ook geen vreemde?
Welnee, die man zag je regelmatig als je erop uitgestuurd werd om groene zeep te halen, of om lucifers, kortom allerlei dingen die daar te koop waren. Het grote voordeel van een kind om die dingen te sturen was dat als er geen geld in huis was, het gewoon werd opgeschreven in een groen boekje.
Was geen punt en eenmaal in de zoveel tijd werd er dan betaald, ook al geen punt. Zo af en toe een snoepje, altijd lekker. En zo kreeg ik een keer een stuk Duimdrop!
Ik had wat opgeruimd voor de Waterstoker en mocht een groter snoepje uitzoeken: mag ik dan een Duimdrop? Nou dat mocht, pure heerlijkheid, ik scheurde voorzichtig een stukje af, plakte met wat spuug het stukje op de nagel van mijn duim en zoog dat het een lieve lust was, de rest van het stukje deed ik in mijn zak.....dat spul gaf af, nee ongekend, alles zwart en wie ik dan ook tegenkwam moest wachten met een antwoord, want tja, ik liep met mijn duim in mijn mond...maar deed ik die open om iets te zeggen, was alles zwart, niet alleen mijn mond en lippen, tong en tanden, nee ook mijn hele duim. Die zag eruit alsof die aan het afsterven was.
Maar ik lachte erbij dus men zag de humor er wel van in. Doodgewone Duimdrop, een week deed ik met dat reepje, heb nooit gedeeld, ja ik keek wel lekker uit, zo'n traktatie deel je niet zomaar toch?
En zo kan ik met genoegen terugdenken aan de Waterstoker, die me nadat ik hem geholpen had een week niet gezien heeft, want snoep had ik genoeg.
casema.nlGeplaatst in de categorie: geschiedenis
Duimdrop
136
Geef je reactie op deze inzending: