Onmacht maakt me kwaad
Voor 't eerst in mijn bestaan heb ik vandaag met iets gegooid, niks gebroken maar de onmacht dat mijn handen niet meer doen wat ik graag wil dat ze doen, die onmacht brak me vandaag. Niks bijzonders misschien voor mensen die nu hun wenkbrauwen optrekken, maar voor mij, dat gigantische gevoel van onmacht, tja dat brak me.
Op de bijsluiter van mijn pillen, die zoals de arts zei: ik MOET innemen, zijn natuurlijk goed om te voorkomen dat ik ziek word, maar de bijwerkingen, die nemen me op de korrel, die nemen me te grazen en ook nog een loopje met me.
En als onmacht omdat ik het TOCH wil doen, ervoor zorgt dat ik (weer) wat uit mijn fikken laat vallen, toevallig mijn eega daar getuige van is en ik moet bekennen dat het komt omdat mijn handen niet doen, wat of ik WIL dat ze doen, dan breekt mijn laatste restje zelfbeheersing en gooi iets door de keuken.
Kwaad ben ik, kwaad op mezelf, kwaad op die pillen en kwaad, woest op de onmacht. En natuurlijk duurt dat niet lang, die boosheid verdwijnt wel weer, maar weet je: die onmacht om daar mee te dealen, is lastig want ik beken: het kost me moeite om iets te vragen, ik doe het liever zelf...
Alleen: het GAAT gewoon niet en daarom door de onmacht, gooide ik.
Note: het is nu wel over hoor....
Geplaatst in de categorie: woede
in dit kouwekikkerlandje
zal ik je een oud servies opsturen?