Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Kleine belevenissen, groot genoeg

Ik herinner me Fré, een lange, magere man, die zijn vaste kamer had in het therapeutische centrum op de psychiatrische kliniek 'Zon en Schild' bij Amersfoort, waar ik anderhalf jaar vertoefde. Hij liep altijd paniekerig door de gangen, met zijn hoofd op zijn voorhoofd. Ik vertelde hem, dat de vrienden van de schrijver/psychiater Frederik van Eeden hem Fré noemden. Hij vertelde mij, dat door alle electroshocktherapie zijn geest uit zijn hoofd was verdwenen. Ik denk daar vaak aan terug, omdat mij geregeld datzelfde nare leegtegevoel bekruipt. Ik ben dan ook niet zachtzinnig met broeder ezel omgesprongen. Sint Franciscus noemde zijn lichaam broeder ezel. Ik wilde de zware mankementen in mij veranderen door vele vormen van verdoving en transformatie. Ik ben op vele fronten tot het uiterste gegaan en soms er overheen, dus kan ik wel stellen, dat ik veel oorlogen overwonnen heb. Ik ben vele ikken en vele andere ikken geworden. Osho zegt, dat je een leeg kopje thee moet worden. Ik ben zelfs zo geboren. Omdat ik zo leeg van binnen ben, kan ik me heel goed in anderen inleven en daar komt bij mij dan nog de saus spiritisme en sjamanisme bij. Van jongs af aan ben ik verzot op woorden en speel ik daarmee. De woorden vullen mijn autistische kanten.

Onlangs schreef ik de beschouwing 'Pink - Perfect', over deze fantastische zangeres. Eigenlijks staat er nog een grof woord voor de titel van die song, maar dat heb ik bewust weggelaten, omdat de redactie daar niet altijd van gediend is. Strategie wint het meer en meer van de rebelse felheid in mij, al druist dat in tegen mijn wezen en komt het vaak ergens anders weer extra tot ontploffing. In de muziekvideo van Pink's 'Respect' komen heftige automutilatie-beelden voor, waardoor ik denk, dat Pink een zware vorm van borderline heeft. Borderliners kampen ook met diepe leegtegevoelens. Door zichzelf te snijden of anderszins te pijnigen, voelen ze nog een beetje dat ze leven.

De laatste tijd drink ik sloten water tijdens mijn diners, waarbij ik meteen terug denk aan mijn tijd in het benedictijnse klooster te Egmond-Binnen. Tijdens iedere maaltijd in de grote refter zette de dienstdoende keukenbroeder ook grote, zinken kannen met water op de eettafels. Ik had beter bij de trappisten kunnen intreden, maar toch, daar heb ik geleerd om tijdens de maaltijd het voedsel met water weg te spoelen of zeg maar 'een duwtje te geven'. Ik doe dat nog steeds en dat geeft me een mild herinneringsgevoel, zeer curieus, want zo'n gevoel over mijn kloostertijd is zeldzaam.

Onlangs heb ik bij twee kringloopwinkels de dikke Van Dale aangeschaft. Het middelste woordenboek '(j r), toevallig ook mijn initialen, kocht ik ergens richting Waddinxveen en is uit 1992. De andere twee woordenboeken kocht ik bij een pas geopende kringloopwinkel aan de Fluwelensingel in Gouda. In de vorige eeuw konden alleen gefortuneerde mensen zo'n dikke Van Dale aanschaffen en nu prijkt er zoiets op mijn schrijfbureau. Als woordenman vind ik het alleen al leuk om naar te kijken. Dat geeft me een rijk gevoel. Goochelen met woorden heb ik natuurlijk van mijn vader afgekeken, die iedere zondag zijn gemeente wist te betoveren. Bij verhuizingen kon mijn vader zijn oude preken, enigszins aangepast, opnieuw gebruiken. Ik heb mijn gedichten ook vaak naar meerdere tijdschriften gestuurd en ook wel herschreven en bijgebouwd naar andere kanshebbers. Meestal met gebruikte postzegels, die ik met tipp-Ex of zoiets bewerkte. Soms liep ik midden in de nacht nog met een grote stapel enveloppen naar de brievenbus, vaak met mijn pyamabroek onder een jeans. Tijdens het uitprinten met een oude Epson liep ik vaak door mijn flat te joggen.

Het viel me vandaag weer op, dat ik heel lang en secuur naar kleine plantjes en bloemetjes kan kijken en dat ik daar dan helemaal in op ga. Als een zwaar gedrogeerde staar ik dan eindeloos naar de kleuren en vormen, die vaak zo mooi zijn, dat ik er niet los van kan komen. Er is in de natuur zoveel minimalistische schoonheid te ontdekken en de meesten crossen er achteloos aan voorbij. Dat doet me pijn. Buitenstaanders zouden over me kunnen denken 'die spoort niet of die is niet echt van deze wereld!', maar die buitenstaanders beseffen niet, dat andere percepties ook wel eens de moeite waard kunnen zijn. Vooral in onze huidige, jachtige cultuur, die niets aan ons welzijn toevoegt. Integendeel, meer eenzaamheid creëert.

Tenslotte nog een emailbericht van onlangs. Ik heb geen prijs gewonnnen, maar mijn verhaaltje 'Zijn maîtresse in Doorn' is geplaatst op 'if then is now' online. Ik sta met één van de tien verhalen over keizer Wilhelm de Tweede op deze site. Ter ere van het nieuwe boek 'Der Kaiser'. Enkele deftige heren, werkzaam bij paleis Het Loo in Apeldoorn, hebben de verhalen uitgekozen. Ik ben als enfant terrible er slim doorheen gerold en naar binnen geglipt. Een groot wonder dat de edele heren, in dienst van het Oranjehuis, mij hebben binnen gelaten en geëerd. Wat hen overigens volop siert, want ze gaan voor literaire kwaliteit boven morele afkeuring.

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 april 2016


Geplaatst in de categorie: geschiedenis

3.7 met 3 stemmen 109



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
11 april 2016
Veel dank voor je medeleven, Gabriëla, wat eens en te meer bewijst, dat je een enorm groot hart hebt! Van mij mag je vandaag nog Mark Rutte opvolgen!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
10 april 2016
Van Harte Gefeliciteerd!

Heel goed dat je verhaal bij de beste hoort die op de site geplaatst zijn.
Zeer terecht en graag gelezen!

ifthenisnow.eu/nl/verhalen/zijn-maitresse-in-doorn

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)