Autobiografieen

De strijd van Marlies

Wat begon als een onschuldig lijkend griepje bleek na maanden toch geen simpel griepje te zijn, nee het was erg, erger dan iedereen had verwacht. En zo kreeg ze te horen dat de kanker al in vergevorderd stadium was.

Niks meer aan te doen zei de arts.
Niks meer aan te doen? Een verkoudheidje, een griepje, een kuurtje dat niet aansloeg en dan dit? God haalt een grapje met me uit, zei ze nog.

Maar dat God geen grapje maakte was duidelijk. Ze probeerde nog om op homeopathisch gebied het e.e.a.te bewerkstelligen, maar het was een verloren zaak.

Geen morfine, zei ze nog, daar kan ik niet tegen....tot ze ook DAT traject in ging. WEL morfine, eerst een lage dosis die steeds hoger gezet moest worden.

Dan komt er een medicijn bij want ze is misselijk, ze eet niet meer, drinken gaat slecht en uiteindelijk kan ze de trap niet meer op.

En Lucie is bij haar, men praat wel eens over Mantelzorg, maar de zorg die Lucie verleende was meer, terminale zorg.
En zo ligt Marlies in bed, met artsen afgesproken dat er euthanasie wordt toegepast als de pijn onhoudbaar wordt, want: zo zegt ze: ik wil niet wegzakken en overgelaten worden aan anderen, terwijl ik er niks meer van weet.

En zo geschiedde.
Lucie, haar hartsvriendin is weken in de weer geweest, heeft een plekje uitgezocht op het kerkhof, is tot de laatste ademtocht bij haar gebleven.

En Marlies: Marlies is uit haar lijden verlost. Vandaag.
Rust pijnvrij.

Dag Marlies