Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Sjouwen: en de slappe lach

1988-1989 was het, toen eega met een hernia plat moest liggen, geen sinecure voor een man maar ach: het kon en ging niet anders. Het leven ging gewoon door en zo gebeurde het dat er in huis het een en ander verkast moest worden.

Nou was het nooit mijn sterkste kant om zware dingen te versjouwen, want: zodra er iets mis ging werkte dat op mijn slappe-lach-spieren. Geen malheur, er was nog een zoon in huis, die samen met mij dit "klusje wel eventjes zou klaren".

Moet er wel bij vermelden dat de beruchte stoel twee draaiende trappen op moest. Ach, we draaiden er onze hand niet voor om.....dacht ik, dachten we.
Ga jij voor of ik, vroeg ik, nou ík mocht kiezen en koos voor de voorkant, dan kon hij douwen. Eerste trap ging nog. Eventjes uitrusten voor de volgende slijtageslag.
Ik denk niet dat deze zo makkelijk gaat....ach Ma, een eitje dat doen we ff.

En zo sta ik vier treden verder op ze zoldertrap, hoor gezucht en gesteun, draaien Ma, ja joh, maar dat gaat niet, je kunt niet verder..
Tuurlijk wel zegt zoon, ruimte zat: waarop ik zeg, nou ík niet meer, ik zit vást.
Vást? Waar dan vraagt mijn nazaat met de lach al in zijn stem. Ik zeg, wiebelend met vier vingers, geklemd tussen de stoel en de muur, nou ehhh, hier zo?

Een dreun, een bonk, ik zeg, wat gebeurt er in vredesnaam? Hij was van de trap geknikkerd, lag stuiptrekkend van de lach op de overloop.
En ik stond vastgeklemd halverwege op de trap, met een stoel die niet meer omhoog of omlaag kon.

Het duurde een poosje voor ie met natte ogen van de lach weer in staat was verder te gaan, de stoel k w a m boven, wij ook alleen ík met blauwe vingers...

Schrijver: An Terlouw, 25 april 2016


Geplaatst in de categorie: humor

4.0 met 2 stemmen 116



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
26 april 2016
Leuke humor.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)