Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Straatvrees

1990 zal het zo'n beetje geweest zijn, ik was druk, altijd met twee banen, drie kinderen en een eega. Werkend in zowel de thuiszorg als 's avonds voor een schoonmaakbedrijf (waar ik het zo naar mijn zin had dat ik alleen al voor de lol ging werken) en een behoorlijk huishouden dat toch echt op rolletjes liep, ging ook bij mij de knop om.

De knop, ging om, op een bewuste maandagmorgen, klaar om naar mijn werk te gaan doe ik de voordeur open en wil naar buiten lopen, maar: mijn been gaat niet over de dorpel. Wat vreemd? Ik doe nog een poging, kijk eens of er een onzichtbaar iets voor de deur gespannen zit en doe de deur maar weer eventjes dicht.

Loop naar de woonkamer en zeg tegen manlief, ik krijg mijn been niet over de drempel? Hoezo niet, vraagt hij, waarop ik zeg: ik weet het niet maar er lijkt iets in de deuropening te zitten want ik kom niet verder!

Ik ga het nog een keer proberen, doe de woonkamerdeur weer dicht en de voordeur open, niks hoor er zit echt iets wat me weerhoudt om naar buiten te gaan, drie keer geprobeerd, maar geen enkele keer lukte het. Ik loop naar binnen en zeg: ik ga maar bellen dat ik niet naar buiten kan.

Zo gezegd en dus ook zo gedaan, wat en wanneer ik het ook probeerde, mijn been ging niet over de drempel, niet mijn linker, maar ook niet mijn rechterbeen. Dat is balen zeg. Voor de rest had ik niks, dacht ik. Alleen de stremming van de deur, die speelde me parten en niet een klein beetje ook.

Dan komt het probleem van honden uitlaten, nou ja honden, 2 Yorkshire-terriërs, maar daar was een pasklare oplossing voor, die liet in net zo lang in de tuin tot ze begrepen dat: normaal de tuin geen uitlaatplek was, maar dat ze er nú wel moesten!

Weer een probleem getackeld, en een paar dagen blijf ik de horde van de voordeur proberen, tot ik te horen krijg: er ZIT niks voor de deur, het zit in je hoofd. Dat was schrikken en er was een naam voor: straatvrees. Dat kón niet, ik moest werken, iedereen rekende op me, iedereen was van míj afhankelijk, iedereen....iedereen...

Dan volgen er eerst dagen, dan weken, dan maanden die ik voor een groot deel doorbracht in de hoek van de bank, de telefoon nam ik niet op, de deur deed ik niet open en buiten kwam ik niet, een krappe zes maanden lang...of iets langer.

In een auto wilde ik niet maar op een zonnige dag wilde ik wel met eega op de brommer proberen naar het winkelcentrum te gaan, het geduld dat hij aan me gaf was een verademing. Aangekomen bij het centrum (ik zat achterop met mijn ogen dicht) zei ik timide: ik durf niet...

Geeft niks zei hij, dan gaan we terug naar huis, maar eenmaal de straat inrijden, ben ik boos op mezelf en zeg: zullen we het nog een keer proberen? Wat jij wilt meis, dus de brommer gaat weer richting vanwaar we kwamen en dit gebeurde drie keer, tot ik bij het winkelcentrum afstapte, zijn hand greep en die niet los liet.

Constant de uitgang in de gaten houden, zijn hand tot moes geknepen, zijn we niet langer dan vijf minuten op het centrum geweest, we zijn natuurlijk anderhalf uur bezig geweest om heen en weer te komen en te gaan..., het obstakel voor de deur was weg.

Ik wás er nog niet, nog bij lange na niet, het heeft drie jaar geduurd voor ik in elk geval weer alleen weg durfde, werken was over en uit, teveel hooi op mijn vorkje genomen was de opmerking van de psycholoog, teveel op je bord genomen, maar ik at helemaal niet veel...

Ik heb het gered, heb hordes genomen en ze overwonnen, dipjes zaten er ook tussen, maar met de hulp van die paar personen heb ik het gehaald.
En dan denk ik altijd aan Toon met zijn prachtige spreuk:
Je hebt iemand nodig stil en oprecht
Die als het erop aankomt, voor je bidt en voor je vecht

Ik had die iemand, die heb ik nog steeds, we denken hetzelfde, we vinden hetzelfde en we voelen hetzelfde, met nú één verschil: hij ligt op de bank en ik ga, zonder obstakels, naar buiten.

Schrijver: An Terlouw, 16 mei 2016


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.8 met 4 stemmen 74



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
1 juni 2016
Leuke beschrijving en leerzaam voor mij die deze vorm van belemmering niet kent. Je stijl is zo natuurlijk en vloeiend dat de periode volkomen begrijpelijk overkomt. Toon was een groot kunstenaar met een hart dat straalde als de zon.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)