Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Zo lang ik leef (2)

Op RTL4 was de 3e uitzending van 'zo lang ik leef' een programma met vijf mensen, allemaal ziek. Een man heeft ALS, de overigen kanker, in elk geval ook vrouwen (net als ik dus) met borstkanker. Peter van de Vorst presenteert het en volgt de mensen, van wie er een paar (of eigenlijk allemaal) aan het einde van de behandeling zijn.

Ik (nog) niet maar wat ik wel weet is dat het programma voor heel veel kankerpatiënten een opluchting is, er wordt niet moeilijk gedaan over het K woord, nee hoor het is gewoon slokdarmkanker, borstkanker, kortom: geen klem op het woord maar ook geen spijker.

Toen jaren geleden aids opdook, mocht dat gewoon gezegd worden, net als polio, een hartinfarct, een hersenbloeding of een steenpuist. Wat ik echt niet begrijp is dat er nog steeds mensen stuiteren als er gewoon gesproken wordt over kanker! Ik scheld niemand uit, hoogstens mezelf. Net als die mensen op de tv.

Als er iemand aan de deur komt met een collectebus, wordt het woord zachtjes gefluisterd: heeft u wat over voor het kankerfonds? Waarom in vredesnaam? Het is niet besmettelijk, het is erg als het je overkomt, natuurlijk wel, maar dat betekent niet dat je monddood gemaakt moet worden, dacht ik toch?

De huisarts vond dat ik vanwege de kanker met een psycholoog moest praten, nou daar was ik heel snel klaar: de persoon in kwestie had elke zitting wel een verslag over een familielid dat genezen was van borstkanker, ja doei, daar zat ik niet op te wachten, helemaal niet. Dus kappen met die zooi...

En weet je: in 2011 begon het, normaal is het zo, als je na vijf jaar niks hebt, word je "schoon" verklaard, die tijd is bij mij opnieuw ingegaan want vorig jaar was ik weer aan de beurt. En het is niet eens de kanker meer, die op de voorgrond staat, nee hoor, je slikt pillen, ter voorkoming van kanker.

Door de vijf operaties (uitzaaiingen) hebben ze ook klieren verwijderd en dan krijg je te maken met oedeem-therapie, elke week twee keer. Ik zit met drukkleding, om het vocht af te voeren, moet in aparte toestanden gehesen worden en dat allemaal omdat het vocht niet meer door de lymfeklieren wordt afgevoerd.

Dat het niet leuk is laat zich raden, dat de pillen me artrose bezorgen, is pijnlijk, dat ik pijn heb is logisch, dat ik nog niet kankervrij ben, is nog meer logisch, maar weet je: zolang ik er gewoon over praten mag, zolang ik er gewoon mee leven moet, ik er net zomin om gevraagd heb, zeg ik, laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, want kanker of niet, ik blijf een mens en geen voorwerp.

Schrijver: An Terlouw, 26 mei 2016


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.8 met 4 stemmen 130



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
1 juni 2016
da's een helder en realistisch verhaal, beste ;) An. Dat rare gedoe met taboes heb ik nooit begrepen. Het blijft vervelend, maar het is wat het is. Toch voel ik in mezelf een bepaald soort ... wat is het.. respect of zo, voor al die dappere mensen die zich met optimisme door het leven vechten.
Goed om te lezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)