Autobiografieen

Hier is Oma

Opa jarig en dat betekent dat het sobertjes dan toch wel, gevierd wordt. Zondag Vaderdag en dochter kwam met drie zalige kleinkinderen niet alleen eventjes op de koffie maar at ook meteen mee, hartstikke gezellig.
Oma, mag ik....Oma, zal ik, Oma....en Oma zegt zelden nee, dat hoeft ze ook niet want nee-zeggen is een taak voorbehouden aan de pappa's en mamma's, vind ik dan.

Dat was zondag en het voordeel aan de ene kant was: dat één kant "al geweest was", wat tevens betekende dat ex-schoondochter met mijn kanjers van kleinzoons gisteren kwamen, het toeval wilde dat de kleindochters Opa toch nog eventjes wilden feliciteren en zodra de jongens doorkregen dat hun nichtje aan de telefoon was, moesten ze natuurlijk ook. De telefoontjes overdag buiten beschouwing gelaten van de familie die te ver weg wonen en niet meer langskomen in goed overleg trouwens, want ook wij doen dat niet meer.

Anderhalf uur rijden voor een bakkie koffie met wat lekkers erbij is net teveel van het goeie, maar een telefoontje van minimaal een uur is dan niet raar natuurlijk en zo zijn we weer helemaal bij. Opa jarig en de kleinzoons die we niet zoveel zien maar áls ze er zijn, dan zíjn ze er ook.

Na de felicitaties kruipen de jongens bijkans IN me, waarop ik zeg: zal ik mijn ritssluiting openmaken, dan kun je hier blijven wonen...met een grote glimlach zegt het joch: da's een goed plan Oma...afwisselend zit de ene op schoot, de ander op de poef tegen me aan...Oma, mag ik, Oma kan ik, Oma zal ik....

Dit zijn momenten dat ik denk: meer heb je niet nodig om gelukkig te zijn, dit is liefde met een gouden rand: zelfs met diamanten ertussen...

Schrijver: An Terlouw, 22 juni 2016