Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Een heel gewone dag

Zo'n dag die bij het opstaan nog geen seintje geeft over het verloop ervan, nou is het geen drama-dag, dramatische dingen laat ik over aan andere gezinnen. Dat zijn doorgaans van die mensen die stuiteren van een sneetje in een vinger, nee dat scenario gaat hier pas spelen als er sprake is van b.v.een slagaderlijke bloeding.

Nee, nee niet meteen het ergste denken, want het is helemaal geen drama-dag, alhoewel....dochter moest vanmorgen om tien uur examen doen: mam, niet bellen om me succes te wensen en al kostte dat moeite, ik deed het niet, bellen dan. Wel dacht ik aan haar. Ging mee in gedachten, misschien moet ik dat de volgende keer ook niet doen, want op de vijf onderdelen is ze er op eentje gezakt.

Balen natuurlijk, drama. Waardeloos en nog veel meer. Bij mij rinkelt dan de telefoon van mensen die vragen of ik al iets weet. Nee, ook ik weet niks, wachten duurt altijd lang en om de tijd te doden, wat een achterlijke uitdrukking zeg, de tijd te doden, braad ik vlees, maak groente schoon, haal de was af, jawel die is droog zelfs met het niet zo mooie weer....

We drinken koffie en worden gered door de bel, dochter belt en vertelt dat ze het niet helemaal gehaald heeft, volgend jaar herkansing, volgend jaar? Voor slechts één vak, nou dat vind ik wat minder, een heel jaar er tegenaan hikken. Nou zijn er grotere drama's te bedenken, maar dit is toch echt wel een dramaatje hoor.

Dan rinkelt weer de telefoon en in de veronderstelling een kennis aan de lijn te krijgen, begin ik heel gezellig....om erachter te komen dat het niet de persoon is die ik verwachte te treffen...maar ze vond het wel erg leuk om zo aangesproken te worden...

Een heel gewone dag, vlees is gaar, groenten gaan zo op de avond doet zijn intrede en de dag zit er bijna op...een heel gewone dag, op hier en daar wat aanslagen na, een fors aantal doden, maar nog even en: we raken gewend aan die rottigheid.

Wat mij betreft was dit: een heel gewone dag, en ook nog eentje die er wezen mag, alleen had ze voor dat ene vak best GESLAAGD mogen zijn...

Schrijver: An Terlouw, 29 juni 2016


Geplaatst in de categorie: emoties

3.5 met 4 stemmen 61



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
2 juli 2016
en zo hobbelen we voort terwijl de wereld om ons heen elke dag door de brekers half wordt afgebroken en door de bouwers wordt gerepareerd, terwijl we koffie drinken en anderen hun idealen met bomgordels trachten te verwezenlijken. We leven in een absurd sprookje, lieve An, maar we zijn vastbesloten om te blijven repareren, nietwaar?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)