Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Genegenheid

Het was de tijd van Sinterklaas in Amsterdam, je kon dat zien aan rare mensen die zware tassen met cadeautjes sjouwden. Bjarne had Sinterklaas niet uitgenodigd, hij was zijn leven aan het herzien aan de hand van cadeautjes die hij nooit had gekregen.
De winter was op komst zo lieten de koude dagen van de herfst zien. Het werd vroeg donker en pas laat weer licht. Het ging weer wat beter met mijn stoelgang omdat ik extra vezels slikte.

De keerzijde van mijn genegenheid, voor de jonge koerier van de zwijgende liefde, was dat ik mij in de donkere eenvoud van de nacht vaak verlaten en eenzaam voelde wanneer ik mijn klamme bed weer bezocht om kond van mijn dromen te doen. Soms had ik dan tranen in mijn ogen, zo groot was het verlangen om samen het verlangen te koesteren, zoals mijn voormalige hospita mij met haar liefdeslessen had geleerd tot in de meest intieme details.

Sinterklaas liet mensen zoals mij links liggen. Mijn eerste hijskraan ging al na drie keer spelen kapot, en ik had nu nauwelijks geld om mijn eigen broek op te hijsen, laat staan voor cadeautjes.
Ik gaf ze niet, ik kreeg ze niet.

De nieuwe psychiater, die ik had bezocht, zei dat het kwam omdat mijn moeder een heks met internationale uitstraling was, en omdat zij haar feminisme niet onder stoelen of banken had gestoken. Daarom was ik altijd wat onzeker geworden tegenover vrouwen en aantrekkelijke mannen, en had mijn voormalige hospita de mogelijkheid gekregen om van mijn lichtelijk onderdanige karakter gebruik te maken voor het botvieren van haar seksuele lusten. Deze ongelijkwaardige relatie had mij een gevoel van minderwaardigheid gegeven, en het was niet vreemd dat ik mijn heil nu in een ander gebied probeerde te vinden.

De keerzijde van mijn genegenheid voor de koerier van de zwijgende liefde, was dat ik mij soms schuldig voelde, wanneer ik wellustig aan hem dacht, en vergat dat ik hem ook wilde strelen omdat hij een merkwaardig mens was met een ondeugend ego. Iemand die stoer was en mijn zorgen en medeleven niet nodig had.

Het waaide door de straten, de laatste bladeren vielen op de straten van Amsterdam.
Ik kreeg steeds meer inzicht in mijn verleden toen ik mijn eerste gedichtenschriftje terugvond.
Ik probeerde me als jongetje al te verdedigen tegen de verdorven inzichten van mijn moeder, door korte gedichten te schrijven aan verzonnen vriendjes en vriendinnetjes. Daarin was eigenlijk al te lezen dat ik niet gierig was in het rondstrooien van romantische gevoelens.

Er zat geen keerzijde aan mijn genegenheid, er was een landschap, en daar dwaalde ik, door mijn gesprekken met de vogels. En verder had de eenzaamheid een mysterieuze klank, alsof er geluid in de bomen zat, de natuur liederen zong om mij te verwelkomen.

Mijn moeder was een sadistische vrouw; wanneer zij de kinderen sloeg op de blote bips hing altijd haar tong uit haar mond. Ik zag niet graag vrouwen met de tong uit de mond. Ik had niet graag dat vrouwen aan mijn kont zaten.

De nieuwe psychiater zei dat het goed was om over mijn emoties te praten. Als ik er veel over zou praten zouden we samen kunnen achterhalen waar deze emoties vandaan kwamen.

De winter was op komst, de bomen hadden de bladeren laten vallen en stonden nu kaal in de straat.

Ik kreeg soms de hele middag een warm gevoel van binnen als ik een naakte alleenstaande toverstaf had gezien.
Ik kon daar met niemand over praten, omdat de toverstaf misschien door het tijdgewricht minderjarig was en zijn toverkunst uit een oud verleden, en ik hoopte dat het spoedig voorbij zou gaan, dat ik naar de toverstaf bleef verlangen, omdat ik alleen en verdrietig was in de sprookjeswereld van mijn dromen, die mijn moeder de heks had willen voorkomen.

De oude man die me tekeningen stuurde had zijn huis van honderd vierkante meter opgeruimd, ik wilde hem niet langer lastig vallen met mijn verwilderde indrukken op de datingsite. Wat op een ander nauwelijks indruk maakte was voor mij meteen een enorm verhaal. Alsof er een nieuwe wereld werd ingericht, met nieuwe meubels en andere klanken. Een ander schaakbord om op te dammen.

Ik viel meestal niet op die modieuze mannen, maar de koerier van de zwijgende liefde was trots op zijn liefde voor betaalde seks en kleding van Italiaanse snit. En het stond hem goed, voor mij was hij een echte mooie kerel, geen halfvolwassen jongen zoals zijn leeftijd deed vermoeden. Misschien had hij wel over zijn leeftijd gelogen, om me uit te testen, hij zag er veel ouder uit.

Ik had in een droom zijn toverstaf gezien, toen alle schaduwen samen kwamen, en Sinterklaas met de schimmel tussen de benen over de daken galoppeerde.
Even alsof het niets was, die toverstaf die mij zoveel aan mijn eigen toverstaf deed denken, alsof er in achtendertig jaar tijd niets was veranderd aan alle toverkunst die tegen mijn eenzaamheid vocht.
De decemberlichten in de winkelstraat werden ontstoken, wellicht was dit de route naar een verlichte kerst. Als die heilige man met zijn baard weer was vertrokken, kon ik me richten op de eerste kerstdagen na de dood van mijn vader.

Het warme tintelende gevoel bleef tot laat in de avond. Ik was voortaan Bjarne bij de rivier.
De rivier was weer terug bij Bjarne gekomen met een nieuwe taal van liefdeswoorden.
En er was een waterval, waar ik vroeger als jongetje naar had gezocht.
Die waterval, die ik had gezien in mijn dromen.

Er zat geen keerzijde aan mijn genegenheid, het geheim van de toverstaf gaf mij een warm gevoel van binnen, nu de werkelijkheid mij keer op keer had bedrogen, kon ik eindelijk de liefde beminnen in mijn dromen.
Ik stond open voor alles dat er op mijn pad kwam, ging iemand mij irriteren dan haalde ik de gesprekken weg, maar ik liet me niet langer misleiden door mijn eigen preutsheid. Ik liet de toverkunst van de liefde als een waarheid bestaan.

Schrijver: Bjarne Gosse, 6 december 2016


Geplaatst in de categorie: mannen

4.3 met 3 stemmen 199



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)