Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Uiterlijk vertoon

Ze zeiden altijd dat echte schoonheid van binnen zat, en dat het uiterlijk er niet zo veel toe deed, als het niet ging om een persoon met innerlijke flora van het hart, maar ik had geen vrouw zo lelijk als mijn moeder willen daten. Ze was diep in haar binnenste een mooi persoon, maar het leven had haar lelijk gemaakt en dat was te zien aan haar gezichtsuitdrukkingen. Ze had een grimas, een sadistische kronkel, waar ik bang voor was, als kind al, en naarmate ik ouder werd steeds erger. Ze was wreed met mijn vader omgegaan, en dat besef werd heviger toen mijn vader in zijn graf lag.

Mijn moeder vroeg niet hoe het met mij ging omdat mijn vader dood was, maar ze probeerde of ik een van de kandidaten was die interesse had in het vervolg van haar verhalen, haar monologen, waarin ik slechts symbolisch bestond, alsof ik een schim van mezelf was, zonder een eigen persoonlijkheid, zonder een eigen verhaal. Alsof ik de stuurman moest zijn in haar problemenwereld, terwijl ze zo hulp kon krijgen van de ouderenzorg. Ze zat onmiddellijk weer in haar eigen verhaal, was eigenlijk niet in staat een gesprek te voeren.

Het was griezelig dat ik iedere dag vier uur van mijn leven bezig was met mijn simpele verhalen, en dat er misschien maar drie, hoogstens vier mensen waren die de Bjarne-verhalen lazen. Toch gaf het me meer voldoening dan een middelmatig gedicht in sturen op een website waar de waardering vaak meer had te maken met sympathie dan met vakkundig beoordelen. Ik wilde wat dieper in mijn gedachtewereld kruipen, niet blijven hangen in de clichés van mijn gedichtenstijl, en het was ook een manier om de wildernis van mijn fantasiewereld te ordenen.

“I am a writer, I write about human intrest in short stories I post on the Dutch internet. I like to contact with young people.” had ik in de nacht toevertrouwd aan een eenentwintigjarige rechtenstudent uit Venezuela. Het was prettig geweest om even met een intelligentere chatpartner te chatten dan de meeste andere chatpartners tot dan toe waren gebleken. Ik kon me aardig redden in het Engels, en hij was de eerste die opmerkte dat mijn favoriete kater een mooi beest was.

Vanwege het succes van het interview met Bjarne Gosse was er een kleine bijeenkomst georganiseerd in het buurthuis in Amsterdam Oost. De bedoeling was om Bjarne live te interviewen voor een radioprogramma op de lokale radio.
Achter een lange houten tafel zat een vrouw die in allerlei opzichten op een bekende televisieactrice leek, voor haar stond een microfoon en andere kant van de tafel stonden stoelen waarop een twintigtal buurtbewoners zat. Bjarne woonde niet ver van het buurthuis en was zich moed aan het indrinken. De fles jenever van de buurvrouw was al half leeg. Hij had haar geholpen met ramen zemen en de fles was uit de tijd van toen haar man nog leefde.
Bjarne zag tegen de bijeenkomst op. Hij vond zelf dat hij alle vragen al voldoende had beantwoord en hij was nog midden in het rouwproces vanwege zijn overleden vader. Door de drank was zijn geheugen behoorlijk aangetast. Hij haalde jaartallen door elkaar, verwarde personen met elkaar. Hij zag achter elke boom een beer staan.
De buurtwerker had stevig op hem ingepraat, hij zat ook achter de tafel en zou samen met de presentatrice de vragen stellen.
“Een laatste slok en dan mijn colbertjasje aan. Laat maar komen die vragen, en vooral niet naar het publiek kijken”, bedacht Bjarne zich toen hij de deur uitging.
Bjarne stapte met een wazige blik het buurthuis binnen. Hij werd met een flauw applaus ontvangen. De buurtwerker maakte met een armgebaar duidelijk waar Bjarne moest gaan zitten.
Er zaten voornamelijk oudere mensen in het zaaltje.
“Goedenavond Bjarne, welkom buurtbewoners, fijn dat onze schrijver is gekomen voor een verdere toelichting op het interview dat jullie allemaal in de buurtkrant hebben kunnen lezen.
Bjarne, je vertelde ons dat je een prostituee in vertrouwen had genomen vanwege het geringe succes van jouw Havermout gedichten.”
“Hector Havermout gedichten”, onderbrak Bjarne met een zwalkende stem. Er klonk geroezemoes in de zaal.
“ Hector Havermout gedichten: kun je ons iets vertellen over waarom je deze gedichten schrijft?”
“Ik schrijf deze gedichten omdat ik een erotische romanticus ben en een neurotische fatalist. Het zijn precies de woorden die Emma Petronella mij toevertrouwde in haar allerlaatste brief.”
“Is het mogelijk om aan ons uit te leggen, waarom ze jouw leven zo heeft getekend zoals je liet weten in het interview voor de buurtkrant. Je hebt daar al iets over verteld, maar vertel er eens iets meer over? Heeft het een rol gespeeld dat ze een transgender was?”
“Nauwelijks, ik heb haar alleen als vrouw gekend en ik wist toen nog niet dat ik biseksueel was.”
“Wanneer kwam je erachter dat ze je manipuleerde en misbruik begon te maken van haar platonische overwicht?”
“Ze begon allerlei voorwerpen uit mijn kamer te stelen, intieme kledij die ik gedragen had, stukjes kauwgom die ik onder mijn bureaublad had geplakt, en die bracht ze naar haar verzameldoos op zolder. Ik had een nieuwe vriendin, ze woonde in een bekend kraakpand in Amsterdam. Emma Petronella werd woedend toen ik haar daar over vertelde, terwijl ze zelf vreemd ging met allerlei belangrijke personen uit de kunstwereld.
We hadden een knipperlichtrelatie, die inhield dat we elkaar zagen wanneer zij zin in seks had. Ze wilde het overal, op zolder, in de kelder, op de trap, in het bos in de buurt van Hilversum en 's nachts op het strand van Zandvoort, we deden het zelfs een keer in een boot, die daar eigenlijk te klein voor was.”
De interviewer keek Bjarne vragend aan en vroeg:
“Bedoel je dat nu met Emma Petronella of met die vriendin uit het kraakpand?”
Bjarne keek wazig voor zich uit en antwoordde:
“ Allebei.”

Schrijver: Bjarne Gosse, 15 december 2016


Geplaatst in de categorie: individu

4.3 met 3 stemmen 67



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)