Emma Petronella Rhapsody
Freddy Mercury was te horen in het beroemde lied, wat kon die man overtuigend zingen, maar ik begon de dramatiek van het nummer een beetje zat te worden. Ik had mijn eigen kleine drama in mijn leven. Het was bijna de kortste dag van het jaar, na die dag zouden de dagen weer langzaam langer worden
Ik had kort iets verteld aan de hulpverleners over mijn erudiete minnares Emma Petronella die in haar graf lag te slapen, maar ze gingen er nauwelijks op in.
Reden genoeg, leek me, om de Emma Petronella Rhapsody te schrijven, als ode aan de vrouw en als ode aan de liefde.
Emma Petronella was voor een jonge man van mijn toenmalige leeftijd om te aanschouwen een prachtige sensuele vrouw, maar ze had ontzettend veel in haar intelligente hoofd zitten. Ze corrigeerde me na iedere zin, ze herhaalde hoe ik mij van hoffelijkheden moest voorzien, en ze rookte als een ketter, tussen het vele praten door.
Haar schoonheid ging al snel met sprongen achteruit, omdat ze niet goed voor zichzelf zorgde en vier keer per week kaasfondue at met weinig groente en tot laat in de nacht in wel vijf tot acht verschillende boeken las om de geheimen van het leven te ontrafelen.
Ze schreef uitvoerige brieven aan bekende mensen uit de taalwereld, haar hoofd werd steeds groter en haar tieten werden steeds kleiner.
Toen ik met mijn blote torso uit de badkamer kwam, vond zij plotseling dat haar hoofd beter op mijn lieve Bjarne-lichaam zou passen. Hiermee wilde ze zeggen dat ze bereid was tot de totale liefde en dat ik dat ook moest zijn.
We lagen op bed in die broeierige inheemse droom, er stond reggae muziek op met trage lome bastonen, onze liefde volgde het ritme van de muziek, haar hoofd werd steeds groter op mijn lichaam, mijn lijf werd steeds leniger door de cadans van de liefde die oneindig leek.
Haar lelijke karakter begon me te bekoren, nu we de nachten doorbrachten tussen de lakens van de akkervelden, die zij had meegenomen uit haar jeugd. Zij kreunde, ik kreunde, we kreunden allebei.
En het was allemaal in het belang van de liefde, die groeide en bloeide in ons gezamenlijk belang.
Ze vond mijn schrijfstijl in mijn gedichten naïef, te veel zon en maan, te vaak kerstbomen. Ik deed steeds meer in de liefde mijn best om het te verfraaien. Ik was geen schoolvoorbeeld van een jonge minnaar, ik had mijn eigenaardigheden waar zij niet direct op viel. Maar er zaten magneten in onze harten, en we pasten in elkaar zoals de kerstboom bij kermis paste. Zij was mijn piek en ik verbeelde mij haar onderbenen, als de wortels van een boom. Een boom die niet kon lopen.
Ik had ook niet meer zo heel veel te vertellen over mijn erudiete minnares, ze had haar schoonheid aan de jaren verloren, er bleef niets anders over dan naar het gezeur luisteren van een oude heks.
Ze gaf kleine boekjes uit, op de drukpers, gedichten voor fijnproevers, tussen de tientallen asbakken die in de danszaal stonden verspreid. Ze had al een klaplong gehad, maar bleef lustig door paffen.
Toen ze tenslotte het loodje legde rolde er een traan over haar wang, zoveel spijt had ze dat ze me jarenlang gestalkt had, omdat ik niet langer haar lichaam wilde zijn. Zoveel verdriet had ze gehad omdat ze me jarenlang gekleineerd had, en geprobeerd had me te chanteren.
Freddy Mercury zong zijn beroemde lied voor de zoveelste keer, maar in mijn leven was er een ander verhalend gedicht geweest, het verhalende gedicht van de liefde die mij toeliet om Bjarne te zijn.
Geplaatst in de categorie: muziek
song
131
Geef je reactie op deze inzending: