Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Golflengte

De dagen na kerstmis had ik hetzelfde gevoel als de meeste andere Nederlanders die van gezelligheid en lekker eten hielden, mijn Bjarne-buik was goed gevuld geweest door het nuttigen van allerlei lekkernijen die met veel liefde door mijn ex-vriendin waren bereid. Kon het maar wat vaker en langer kerstmis zijn, want dan was mijn ex altijd zo lief en hoefde ik niet voor mezelf te koken.

Het was weer wennen om een eenvoudige macaronimaaltijd te eten zonder de gezelligheid van Ella Fiona. Ik was weer een beetje verliefd op haar geworden. Ze had tweede kerstdag voor haar familie de maaltijd verzorgd en kwam mij nadien brengen wat er over was gebleven. Ze had het erg gezellig gehad en ze kwam veel luchtiger op mij over dan voorheen, hetgeen onze vriendschap ten goede kwam. Ze maakte geslaagde grappen over mijn zoektocht naar een liefdesvriend en mijn verwarring over de taal der homo's. Eigenlijk kwam alles weer in het goede vaarwater terecht, al vond ze het wel vervelend dat ik even in haar kont kneep, omdat ze zo verleidelijk voor me stond, met haar rug naar mij toe.

De andere dag was er een plotseling moment van intimiteit. Ze had een eenvoudige soep klaargemaakt in mijn gezellige keuken en ik drukte even zachtjes mijn hoofd tegen haar boezem. Ze was zichtbaar ontroerd, maar ze sloot zich onmiddellijk af voor verdere gevoelens. Ik was er beduusd van. Ik voelde weer dat woeste verlangen om mezelf met haar te herenigen, maar ze lachte me ronduit uit wanneer ik er over begon.

Ondertussen kwamen er weer nieuwe chatgezichten op de chatpagina bij. Weer iemand uit Zuid Amerika, die ik in het Portugees begroette, en verder in het Engels te woord stond. Het gesprek strandde al vrij spoedig in zwijgen.
Verder een man van vijftig die vroeg hoe de kerst was geweest en er kwam iemand terug die ik al eerder had gesproken en die plotseling liet merken dat hij wel af en toe met me wilde vrijen. Ik liet hem weten dat ik daar op zijn minst verliefd voor wilde zijn en dat ik dat tot nu toe op bijna niemand was geweest en ook niet snel zou worden. Het was ook een beetje vreemd want in zijn profiel stond dat hij heteroseksueel was.

Het waren donkere dagen na kerstmis, grauwe dagen met een sluierende mist in de straten. Ik had een nieuwe muzieklijst gemaakt met daarin een lied met de titel “A world without love” van Peter and Gordon. Het was een vrolijke melodie met een tragische tekst, dat maakte het zo fijn om mee te zingen.

Het jaar begon afscheid te nemen met een koude die aan een winter deed vermoeden.
Eén van de doelstellingen van mijn Bjarne-brein was om het komende jaar wat meer op dezelfde golflengte van andere mensen te komen. Het was de voornaamste kritiek van mijn ex-vriendin Ella Fiona geweest, tijdens de moeilijke maanden van 2016. Ik zat altijd op een andere golflengte. Op de schrijverswebsites, tijdens het thee drinken, in mijn verhalen over het contacten maken, we begrepen elkaar maar dikwijls gedeeltelijk, omdat de golflengte niet helemaal dezelfde was, als die je bij een intensieve vriendschap mocht verwachten.

Overal waren groepjes mensen die elkaar in taal en gebaar begrepen, soms wist ik even wat ik er mee aan moest, dan begon het me weer plotseling te irriteren, omdat ik voelde dat ik eigenlijk nog steeds die buitenstaander was, die nergens echt welkom was, omdat hij andere gebaren had en een taal sprak die niemand begreep.

Overal waren lieve mensen, die even van een tedere gedachte deden spreken, maar de woorden vielen weer uit elkaar in een wirwar van verwachtingen die nooit de realiteit konden benaderen.
Je werd betaald om een consument te zijn en je betaalde voor het consumeren. Het was een rollenpatroon met scherpe kantjes. Goed bedoelde opmerkingen konden plotseling heel vijandig overkomen, omdat ze een wereld suggereerden, die niet mee deed aan de golflengte die bijna door niemand werd begrepen.

In de straten van het oude sombere Amsterdam waren de knallen van het jeugdvuurwerk te horen. Het hoorde bij het afscheid nemen van alles wat voortaan in het verleden moest zijn.

Er waaide een vochtige wind door de klemstraten van de oude stad. Er hing een laag hangende mist die de uitlaatgassen er van weerhield om op te stijgen naar de sterren. De bezorgers van de Vomar hadden de boodschappen gebracht, de ene leerde de andere hoe het in zijn werk ging. Ik had de lege flesjes niet geteld, het bleken er dertien te zijn en het waren geen bierflesjes maar cider-flesjes.

Ik kwam er achter dat er wel meer zelfreinigende schrijvers waren, die na afloop van een schrijfperiode al het werk weer weghaalden. Het was me helaas niet gegeven dit lopende jaar nog de honderd verhalen te halen, maar ik was een heel eind op weg gekomen.

Op 92 verhalen had ik van vier verschillende mensen een reactie gekregen, er waren dus minstens vijf mensen die iets over Bjarne wisten. Er zouden ook mensen zijn geweest die geen reactie gaven maar de verhalen wel lazen, of alleen de naam Bjarne Gosse kenden van het naar hem vernoemde tabblad. Ik schatte voorzichtig dat het er twintig waren, door de jaren heen, en omdat het bijna oudejaarsavond was maakte ik er vijfentwintig van. Vijfentwintig mensen die iets over Bjarne wisten, dat waren er meer dan mijn Facebookvrienden en veel meer dan mijn contacten op de datingsite waar ik weer eens schoon schip had gemaakt door alle vage mannen te verwijderen.

Ik kon mijn zegeningen inmiddels tellen, mannen kwamen vooral op mijn uiterlijk af en mijn Facebookvrienden waren voor negentig procent van vrouwelijke afkomst. Er bestonden gewoon geen mannen die in mijn intellect enig belang van innerlijke schoonheid zagen. En als ze dat wel deden begonnen ze belegen te zeiken over onbelangrijke dingen.

Schrijver: Bjarne Gosse, 29 december 2016


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 4 stemmen 100



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)