Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Tedere gebaren

De nieuwe liefde had me meer vrede en innerlijke genoegdoening gegeven dan de hulpverlening tot dusver had gedaan. Mijn geliefde had me een foto van zichzelf bij de Eiffeltoren in Parijs gestuurd, hij was op weg naar zijn op sterven liggende vader, die om hem had gevraagd, in Amerika, waar hij naar toe ging om aan het verzoek van zijn vader te voldoen en afscheid te nemen van de man die ooit een vader voor hem was geweest, totdat hij toen mijn geliefde zelf vier was, zijn moeder had verlaten.

Tot de ontdekking was ik gekomen, die donkere avond in januari, toen de wereld heel stil leek, dat mijn verwarring over mijn seksualiteit voor mij hoorde bij het verliefd zijn, en dat het een verwarring was die ik wel kon dragen, omdat mijn schouders de zwaarte van de liefde moesten dragen. Ik wist nog niet hoe het beminnen zich liet lezen, wat ik moest doen wanneer de liefde daarom vroeg, en het maakte me onzeker, omdat ik niet wist of ik een man kon bevredigen, maar ik vond het ook een fijn gevoel, omdat ik nog maagd was in mijn twijfels, en er een prille liefdevolle ontdekkingstocht klaar lag voor mijn gevoel. Het was de reden waarom ik op een man wilde vallen, en niet zoals voorheen op een vrouw, die alles al wist van de liefde. Ik stond eigenlijk voor alles wel open, maar ik moest nog groeien in mijn rol als minnaar omdat ik niet wist wat mijn geliefde zou verlangen wanneer hij aan mij dacht onder de sterren van de nacht.

Ik moest mijn tedere gebaren bewaren.

Het hoorde bij de poëzie van het verliefd zijn, had mijn ex Ella Fiona me verteld. Bij haar was ik in het begin ook zo onzeker, maar dat had ze juist zo charmant gevonden. Ze wist het altijd zo mooi te vertellen. Ik had zes appels voor haar gekocht, om een appeltaart te bakken, met het verzoek om er geen foto's van te versturen op een veel te groot formaat voor mijn mailbox.

Op het internet was te lezen geweest dat mensen die tweetalig waren beter rationeel konden denken en minder kans hadden om dement te worden. Er was voor mij enige hoop uit te putten, want de worsteling met de vertaalmachine zorgde behalve voor een aantal hilarische en humoristische momenten ook voor ergernis, over mijn eigen onkunde om me in het Engels te uiten.
Ik was maar liefst drie uur bezig geweest met het componeren van een brief, die slechts bedoeld was om de nieuwsgierige vragen van mijn jonge geliefde te beantwoorden. Het was alsof mijn verstand opnieuw over de liefde moest gaan nadenken, na al die eenzame jaren van droef verlangen in mijn eenvoudige bed. Het was het brein dat ik nodig had om een denkwereld te vinden die beter bij mijn behoefte aan nadenken zou passen. Zo kwam de liefde op mijn pad mij goed van pas.

Ze wist het altijd zo mooi te vertellen, alle details over het bakken van een appeltaart, terwijl ik met met mijn geluk in het hart van een jonge minnaar zat. Of het misschien ook morgen kon, dan was de appeltaart nog altijd vers.

Ik moest mijn tedere gebaren bewaren.

Het was moeilijk te begrijpen voor mijn rationeel denkende brein waarom onze Lieve Heer mij als man met zulke hevige, bijna onnatuurlijke, lustgevoelens had geschapen. Maar wanneer mijn jonge geliefde mij geëmotioneerd schreef dat wij voor elkaar waren geschapen, dan geloofde ik dat we voor elkaar waren geschapen en dat we van daaruit aan het bestijgen konden beginnen tijdens het beminnen.

Ik moest mijn tedere gebaren bewaren.

Het was onbegrijpelijk dat ik het nooit eerder met een man had gedaan en dat ik hem dat niet zomaar wilde vertellen. Op het internet was te lezen geweest dat mensen die tweetalig waren creatiever konden denken. Ik voelde dat er nieuwe creaties op komst waren, bomen die een gesprek aangingen, aanlokkelijke dieren die vertelden over het voorjaar.

Ik had na de dood van Peter het zuchtend landschap nooit helemaal verlaten. Altijd bleef er een deel van mezelf achter in mijn fantasiewereld. Daarom was het lastig contacten aan te gaan omdat het emotionele niveau verschillend was, maar ik had nu iemand gevonden die ook gevoelig kon dramatiseren en die geloofde in het geluk van het toeval, op een manier dat het niet voor niets was dat we elkaar samen hadden ontmoet. Dat maakte hem heel lief en zoet, ik kon door zijn mannelijke pantser heen voelen, alsof we samen plots een veulen waren in een liedje van Toon Hermans.

Schrijver: Bjarne Gosse, 15 januari 2017


Geplaatst in de categorie: liefde

4.7 met 3 stemmen 77



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)