Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Staren in de toekomst

Het was voor veel mensen de somberste dag van het jaar zo na de feestdagen, en met voorlopig geen extra vrije dagen meer in zicht. Het was donker, de ochtend begon laat met licht, de luxe van het feesten was verleden tijd. Afgedankte kerstbomen werden massaal bij de vuilnisophaal plaatsen gezet. Tafeltjes, roestige wasmanden, oude schemerlampen, het kon allemaal bij de vuilnis. De mensen waren somber, en niemand had in de gaten dat er nieuw licht op komst was.

Ik zat zelf ook een beetje in de put, mijn geliefde was in Amerika, en ik had niets van hem vernomen sinds zijn vorige mailbericht waarin hij mij aanhankelijk verklaarde me altijd naar de dierentuin te zullen volgen om het jonge olifantje te gaan zien. Ik was er van onder de indruk dat hij zoveel aanhankelijkheid naar me toonde, en ik voelde de liefde niet als een last, maar het gaf mij ook nieuwe verantwoordelijkheden en daar moest ik nog mee om zien te gaan.
In een tijdsbestek van tien januaridagen had hij mij meer dan vierduizend woorden toevertrouwd via mailbrieven. Korte levendige zinnen vol van emotie en levenslust. Aanhankelijk, verwachtingsvol, beschouwend over de liefde, maar niet zo belerend als de brieven van Emma Petronella destijds waren geweest, toen ik die bizarre relatie met haar had.

Ik had mijn best gedaan om hem een mooie brief te schrijven, die hij in Amerika kon lezen, en ik vond dat het tijd werd om mezelf eens te verwennen met een luxe waar ik vorig jaar alleen nog maar over kon dromen.

Ik bestelde de heerlijke kruidenbadolie waar ik vroeger zo dol op was, maar die ik jarenlang niet meer had kunnen betalen vanwege de beperkingen van mijn maandelijkse budget. Ik bestelde scheermesjes, zodat ik mijn kin weer mensvriendelijk kon scheren, en ik had een verpakking glijmiddel besteld, voor het geval dat het tot glijden zou komen.

Met een glunderend gezicht nam ik de pakketjes in ontvangst, ik hoefde alleen nog maar een krabbeltje te zetten op zo'n schermpje dat de bezorger van de Vomar ook altijd had.
En het was allemaal veel voordeliger dan bij het Kruidvat, waar ik niet graag kwam omdat er altijd schreeuwende kinderen rondliepen.

Het idee achter dit alles was, dat als ik wat liever voor mezelf was, ik ook wat liever voor een ander kon zijn.

"Gelukkig zijn is een proces waaraan je moet blijven werken en de basis daarvoor is dankbaarheid. Wanneer je dankbaar bent voor wat je hebt zal je je gelukkiger voelen, dan wanneer je alleen maar bezig bent met de dingen die je niet hebt", las ik op internet in een bericht over somberheid.

Ik was eindelijk in de gelegenheid gekomen om dit te kunnen beamen.

Het had geen zin om in de toekomst te staren. Mijn geliefde in Amerika en ik hadden een intens mailcontact, de gedachten over de hulpverlening waren een beetje op de achtergrond geraakt.

Ik las op het internet dat ruim zestig procent van de mensen met een psychiatrische stoornis niet van de zorg gebruik maakte, vanwege wachttijden, hoge kosten, of omdat de behandelingen niet goed aansloten bij de behoeften van de cliënt.

Het verbaasde me niet, ik had al het een en ander mee gemaakt in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik kon gesprekken met steeds weer andere mensen gewoonweg niet onthouden. Ze zeiden geen dingen die voor mij van belang leken, en de psychiatrie was in de maatschappij een veel zwakkere energie dan de liefde, die voor mij werd uitgevouwen in ontroerende berichten.

Vrijdag 20 januari 2017 had ik weer een gesprek met mijn casemanager, met haar burgerlijke referentiekader. Op diezelfde dag was mijn geliefde jarig.

Schrijver: Bjarne Gosse, 17 januari 2017


Geplaatst in de categorie: bedankt

4.3 met 3 stemmen 272



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)