Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen over verdriet

Donderdag

Vandaag is het donderdag. Twee februari.Het is zes uur in de morgen en alles is stil. Jaap, mijn man, heeft griep en ligt in bed. Ik neem het hout af, de tafels en de vergulde beelden. Dan sop ik de keuken en neem een kliekje uit de vriezer. Rode kool voor vanmiddag. Lust Jaap altijd zo graag.
Mijn heup steekt. Zoals altijd voel ik een snerpende pijn door mijn lichaam schieten, maar ik negeer het. Volgens de doktoren zit de pijn tussen mijn oren.

Vanaf het dressoir lijkt het alsof starende ogen mij volgen. Portretten van overleden dierbaren. De bap*, mijn broer Jan, onverwachts overleden toen hij nog maar net veertig was, mijn moeder en mijn schoonmoeder. Mijn moeder kijkt mij meewarig aan. Ik zou haar nu zo graag wat willen vragen, als het maar kon. Heel wat keren heb ik haar gesmeekt, gebeden om mij te helpen. Ze antwoordde nimmer. Alsof dat kan. Toch steek ik een kaarsje aan bij de foto's. Moge zij in vrede rusten.

De bel gaat. Ik werp een blik op de klok. Acht uur alweer. Mijn benen trillen. Dan begeef ik me naar de deur en laat mijn kleinkinderen binnen. Een jongen en een meisje. Het meisje, Lisa omhelst me stevig. Ik slik. Het jochie rent door de kamer, als een wervelstorm, een frisse wind.
'Waar is opa?' wil hij weten.
'Boven,'zeg ik. Klinkt mijn stem onvast?

Dan trek ik mijn jas aan en neem de kinderen aan de hand. Buiten is het koud. Het vriest. Het gras is hard en de wind straf. De kinderen laten me los en huppelen voor mij uit naar het schoolplein. Ouders groeten me en andere opa's en oma's, die eveneens een kleinkind wegbrengen, knikken naar me. Ik kus de kinderen en omhels ze stevig. Zelfs de jongen laat het vandaag toe.

Dan draai ik me om en wandel rustig het plein af, voor zover de pijn het toelaat, naar het grasveld naast de school. Ik heb uitzicht op het water, dat op sommige delen bevroren is. De slootkant is niet makkelijk te bereiken, maar opeens sta ik er. Ik kijk om me heen, heb geen twijfel. Het water voelt koud, maar ook verwelkomend. Langzaam laat ik me zakken, dieper en dieper. Vandaag is het donderdag. Twee februari.

*Bap: opa

Schrijver: Poppendop, 18 februari 2017


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 1 stemmen 139



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)