De lente moest nog komen
De weerman van de publieke omroep had op het acht uur journaal laten weten dat de meteorologische lente was begonnen, maar wij mensen die de straat op moesten wisten wel beter, het was pas lente wanneer de zon hele dagen scheen, en de liefde weer begon te jeuken, omdat de wind warmer werd in onze streken.
Na het debacle met de Belgische internettrol had ik nog diverse chatgesprekjes op de chatpagina van de datingsite, maar ze stonden allemaal in de schaduw van het kameraadschappelijke gesprek met mijn achttienjarige Spaanse kameraadje uit Zeist. Ik vond het jammer dat het bij dat ene gesprek had moeten blijven. Er was een klik, en dat kwam niet vaak voor in het leven van een schrijver die de opdracht had om een tabblad van teksten te voorzien, die gingen over het bestaan van een mens in woelige tijden.
De aankomende lente wekte wel verwachtingen op. Wellicht een einde van de eenzaamheid, nieuwe contacten en misschien zelfs liefde in het verschiet. Het waren allemaal zaken waar ik me als Bjarne op kon verheugen. Ik hoefde mijn fantasie niet aan te spreken, het leven bracht zelf genoeg om over te schrijven en over te mijmeren.
Een inhaalslag om het wasgoed te ordenen was slechts bijzaak, ik had het grote citatenboek dat ik voor drie euro bij de kringloopwinkel had gekocht herontdekt, en dat gaf me voldoende om over na te denken. Op een bevriende concurrerende schrijverswebsite waar je iedere vierentwintig uur een spreuk of een citaat kon indienen werd er wat lacherig op de door mij uitgekozen citaten gereageerd, maar dat kwam slechts omdat met niet wist over hoe ik zelf mijn hersenwerk moest prikkelen wanneer ik weer iets had gelezen in het mij zo dierbare citatenboek.
De weerman van de publieke omroep probeerde op een vriendelijke manier de mensen wegwijs te maken in de wereld van het weer, maar als het opnieuw zo'n druiligere Hollandse bewolkte dag was, dook ik in het citatenboek, om de gedachten van de mens beter te leren te begrijpen.
“Ik luister altijd graag naar iemand die over zichzelf praat, dan hoor ik tenminste niets dan goeds.
Will Rogers “
Ik had geen idee wie die meneer Will Rogers was, maar ik vond het citaat heel geestig, en ik moest er een tijd over nadenken waarom ik het geestig vond en of dat iets met mijn eigen situatie in het leven had te maken.
Ik had mensen voortdurend over zichzelf horen praten, opschepperig afgewisseld met geklaag, en ik had ook mensen beluisterd die alleen maar over anderen konden praten maar nooit over zichzelf.
Mijn internettrol met zijn bedrieglijke liefde had mij geleerd, dat mensen voortdurend probeerden elkaar na te apen, om een soort kopie van elkaar te worden, dat gaf zekerheden en een eigen invulling aan de identiteit, maar de meeste mensen, zoals ook mijn internettrol, hadden geen behoefte om in een hokje te worden geduwd. Dat gaf dikwijls spanningen tussen de vrije geest en dat wat er in de maatschappij van je werd verwacht. Om soeverein te kunnen blijven kwamen mensen vaak in delicate situaties terecht, en om de liefde de waarheid te laten spreken, kon je alleen maar jezelf blijven, en er voor gaan wanneer dat moest.
De lente moest nog komen, maar er waren belangrijke ontwikkelingen in mijn Bjarne-dromen.
Op vrijdagavond 3 maart 2017 vroeg ik me af of de eenentwintigjarige beeldschone Bruno uit Brazilië een nieuwe internettrol was, die me had benaderd om me in zijn web te vangen.
Zesendertig foto's van een bijzonder aantrekkelijke man, die zich tijdelijk virtueel in Amersfoort had gevestigd om Europese homomannen te bezichtigen, en te benaderen om bewonderd te worden.
Het gaf me even afleiding om naar de prachtige foto's te kijken, want ik was tijdens het uitzoeken van een bureaulade een oude brief van mijn voormalige hospita Emma Petronella tegengekomen.
Voor Emma Petronella moest alles literair zijn, de belevenissen in het leven, de dagelijkse beslommeringen, de kleinste muizenissen, het had allemaal voor haar geen waarde, als ze haar literaire spiegel niet kon gebruiken om mij met erudiete zinnen te onderhouden, wanneer ik mij verveelde omdat ik stout was geweest op school.
Ze was een gepassioneerd verzamelaar van het schrijfwerk van de schrijver Gerard Reve, ze las me uit zijn werk voor wanneer ik in bad ging nadat we de liefde hadden bedreven. Het was voor haar een obsessie, ze achtervolgde de man al jaren, ze ging naar al zijn literaire lezingen en was daar dikwijls dagenlang door van de leg. Ieder boek dat ze van hem had aangeschaft was voorzien van een persoonlijke boodschap van de schrijver. Ze was daar trots heb, en het vervulde haar met gevoelens die ik maar nauwelijks kon begrijpen.
Er was een groot verschil tussen mijn leven op de tuinbouwschool en mijn zwoele nachten met mijn aantrekkelijke hospita. De enige persoon met wie ik er soms over kon praten was Peter, maar ik had altijd het gevoel dat hij op mij neerkeek, omdat hij dacht dat ik nog in de kast zat.
Voor Emma Petronella moest alles literair zijn, haar hele woonzaal was een grote boekenkast, ze las soms wel negen boeken tegelijk, terwijl ik me nauwelijks op een enkel boek kon concentreren.
En ze knipte en ze plakte, alles wat er in de kranten verscheen of in tijdschriften stond, het werd gekopieerd voor al haar vrienden en het kreeg een eigen plaats in haar rommelige archief.
Ze had een rare tik, soms las ze de boeken nog een aantal keer opnieuw en dan ging ze tellen hoe vaak er bloemen in het verhaal van een schrijver voorkwamen. Ze had een speciale lijst aangelegd voor alle bloemen die in de verhalen van Gerard Reve voorkwamen.
Geplaatst in de categorie: individu
lente
94
Geef je reactie op deze inzending: