Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen over individu

Een man is geen eiland

Een verlegen donkerblonde tengere jongen met donkere bruine ogen was ik toen we, de kinderen van de zesde klas van de lagere school, op schoolreisje gingen. Jongens en meisjes om afscheid te nemen van zes schooljaren samen leren over rekensommetjes, woordenzinnen, aardrijkskunde, biologie en andere leerzame lesstof.
Een weekje naar het waddeneiland Ameland logeren op de zolder van een grote schapenboerderij. Een donkerbruine broek van ribfluweel had ik aangedaan, en een shirt van stevig linnen.

Ik was het niet gewend van huis te zijn en ik moest wennen aan het gezamenlijk eten en drinken met een grote groep kinderen aan de grote tafels in de eetzaal. De excursies in de uitgestrekte duinen waren leuk door de vrije natuur van het waddeneiland, de deinende duinen, het strand en de zee en het mooie weer, maar tegen het gezamenlijk eten en het in de avond toneelstukjes, om ons te amuseren, doen keek ik op. Ik was verbaasd dat sommige jongens zo goed konden opschieten met de leerkrachten en de begeleidende ouders die mee waren gegaan op deze logeerweek.

Alles leek goed te gaan, ik had mijn nervositeit redelijk onder controle. Ik kon niet altijd goed slapen, maar het ging zoals het moest gaan. We sliepen in stapelbedden in een grote zolderkamer. De jongens in de grote kamer aan de linkerkant, de meisjes in de kamer aan de andere kant.

Op een nacht moest ik plassen. Ik sloop van de trap af naar het toilet, bang om betrapt te worden, maar ik vond de wc en alles ging goed. Ik sloop stilletjes terug naar mijn bed en had niemand wakker gemaakt.
De laatste nacht van de logeerweek was ik minder fortuinlijk vanwege de ijver van mijn plasser. Ik had tijdens een onrustige slaap in bed geplast. De andere jongens roken het en vroegen zich af wie het had gedaan, maar de begeleidende ouders waren hoffelijk, ze zeiden er niets over. Het was de laatste nacht geweest en de lakens moesten toch van het bed. Ik had geluk gehad, ik kreeg niet eens een standje, maar het zat me dwars dat ik het misschien aan mijn strenge Rooms Katholieke moeder met de losse handen moest vertellen.

We reden terug met de bus van het eiland, via de pont over de zee met de vogels en de vissen en daarna over de snelweg met het verkeer naar de grote stad, Amsterdam. De bus parkeerde anderhalf uur later voor de school. Ik zag mijn moeder bij haar rode auto en dacht dat ze zou vragen hoe het schoolreisje was geweest, maar dat gebeurde niet. Ze begon meteen haar eigen verhaal af te draaien en was helemaal niet nieuwsgierig naar de ervaringen van haar jonge kind dat voor het eerst op schoolreisje was geweest.

Niemand in de familie kwam er ooit achter dat ik tijdens de logeerweek in bed had geplast. Het was waarschijnlijk de enige keer dat het mij goed uitkwam dat mijn moeder nooit kon luisteren en altijd in haar eigen wereld leefde omdat ze haar handen vol had aan mijn broertje Tom die iedere dag in zijn broek poepte.

Vele jaren later:

In een koude decembernacht van het jaar 2016 was de rechtenstudent uit Venezuela op het chatscherm van de populaire datingsite verschenen. Hij vond het leuk dat ik kerstmis ging vieren met mijn ex-vriendin Ella Fiona en hij vroeg of ik goede plannen had voor volgend jaar. Ik antwoordde hem dat ik een betere man wilde worden, niet meer die onzekere Bjarne Gosse die ik lange tijd was geweest.
Ik ging slapen en stond de volgende ochtend op met een onrustig gevoel.

Het gesprek met twee personen was op komst. Eerst kwam de bezorgdienst van de Vomar voor de kerstboodschappen, voor het kerstfeest met mijn bevallige ex-vriendin Ella Fiona, die hielp met boodschappen aanpakken. Daarna ging ik een uurtje rusten op bed en was ik een kwartier te vroeg naar het lelijke gebouw, waar de geestelijke gezondheidszorg in gevestigd was, gegaan. Het wachten in de tochtige wachtkamer werd een beproeving waar ik van dichtklapte.
Een man met een hoed en een baard van wie ik vermoedde dat hij geestelijk niet helemaal in orde was, liep voortdurend te ijsberen door de wachtruimte. Ik kon hem niet uit mijn ooghoeken krijgen. Hij bleef maar heen en weer lopen, terwijl ik zenuwachtig naar nergens keek.
Het duurde veel te lang, deze tijdrovende geschiedenis. Dit moest de hooggeleerde man zijn die ik nooit zou kunnen worden, artistiek aangelegd, gespecialiseerd in diepzinnige inkttekeningen en anonieme brievenschrijver aan alle landelijke kranten.

Mijn casemanager kwam me die decembermiddag van 22 december 2016 zes minuten te laat halen. Haar beroep was maatschappelijk werkster. Ze was wat hard in de stem, alsof het haar niet kon schelen of mensen haar hoorden.
Ik werd voorgesteld aan een psychiatrisch verpleegkundige met een dubbele achternaam. Ik liet ze meteen weten dat ik geen zin had om naar deze onaangename plek te komen. Er werd voorzichtig op me ingepraat, ze vertelde dat het op andere dagen rustiger was en dat ik niet te vroeg moest komen, zodat ik maar even in de wachtkamer hoefde te zitten en niet te veel prikkels had gekregen voordat het gesprek begon.

Schrijver: Bjarne Gosse, 17 maart 2017


Geplaatst in de categorie: individu

4.5 met 2 stemmen 71



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)