Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Stel dat..?

Stel dat je het gevoel hebt dat niemand je begrijpt. Het komt voor in allerlei soorten van gevoelens of soms werkelijkheid.
Als ik vrolijk over kom, dan ben ik vrolijk in de ogen van een ander, ja toch? Men lacht met mij mee en ik lach met hen mee.
Maar als ik mij van binnen me ontzettend rot voel, ga ik tóch mee met diegene die samen met mij lacht.
Want ik ben iemand die door cynisme mijn leven overleefd heb.
En door die cynisme heb ik een soort van humor ontdekt en doorgegeven aan anderen.
Tenminste, aan diegenen die mij begrepen, door bepaalde humor die erg gewaardeerd werd. Ik kan wel voorbeelden noemen, maar ik wil niet kwetsend overkomen.
Cynisme kan erg kwetsend overkomen bij bepaalde benoemingen - en dan houd ik mij nog netjes - maar ik kan het echt niet laten.
Dus ik houd het bij: 'Stel dat'.
Goed, stel dat iemand het leven wil laten, ik ken dat soort mensen. Die dreigen zich voor de trein te gooien. Dan zeg ik: 'Doe het maar, maar wie laat je achter?'. En op welk moment wil je het doen? Dan ga ik erbij staan, lijkt me leuk, een nieuwe ervaring in mijn leven, tja...
Stel dat diegene dat echt zou doen, ik weet het niet, want het is nog nooit gebeurd, dus onzin!

Mijn moeder heeft vaak gedreigd om zelfmoord te plegen en waarom?
Het werd haar teveel, ons gezin, het koken elke dag, het omgaan met mijn vader met wie ze elke nacht ruzie had.
Ik groeide in dat rotgezin op en op een één of andere manier leerde ik er mee om te gaan, hoe? Ik weet het niet, maar ik ging overleven in mijn eigen fantasiewereld. Het wanen in die wereld, een vreemde wereld, kon ik het overleven. Ik was een engel soms, hoog in de hemel, maar soms was ik niks.
Dan daalde ik neer in de werkelijkheid en had huilbuien, enorm.

Stel dat ik de neiging had om het zelfde te doen als mijn moeder, want zij was mijn - zogenaamde voorbeeld - dan was ik allang dood geweest.
Gelukkig had ik cynisme, die ik tot op de dag van vandaag nog koester!
Ik weet niet of mensen dat begrijpen en als ze dat al zullen begrijpen, kunnen ze zich inleven in mijn wereld.

Mag ik een voorbeeld noemen? Ik weet niet hoever ik kan gaan, namelijk.
Er was een moment dat ik onverschillig werd, toen ik al volwassen was.
Ook tegenover mijn ouders en mijn hele leven, wat had ik nog te verliezen?
Bijvoorbeeld een logeerpartij bij mijn ouders, toen ze al in de zeventig waren.
Ik dacht hun tóch nog een plezier te doen om bij hen te zijn, een weekje..
Ze verheugden zich erop, gek genoeg, maar het vooruitzicht, tja, dat was toch leuk voor hen.
De logeerkamer was luxe ingericht voor mij, dus ik werd verwend..
Toen kwamen de nachtmerries weer naar boven, want toen ik lekker sliep in die luxe slaapkamer, ging het grote licht aan - tot mijn verbazing - en mijn moeder stond voor mijn bed, hè???? Midden in de nacht ging ze op mij inpraten, net als vroeger, over mijn vader, over haar ongelukkig zijn, ik werd gek!! Nú nog??
Ik dacht dat dát voorbij was, maar nee, ze ging letterlijk naast mij op het bed zitten en maar praten over haar problemen...
Ik smeekte haar om mij met rust te laten, want ik was moe en wilde doorslapen.
Haar antwoord was: 'Je wilt niet naar mij luisteren, dus ik weet wel wat ik nu ga doen'.
Toen zei ik nog slaperig: 'Ga je gang maar!'.
Zelf deed ik het grote licht uit en sliep verder, pff..

Stel dat ze wéér zelfmoord wilde plegen, het zou mij een rotzorg zijn, want ik kan niet tegen dreigingen over zoiets, laat ze het maar doen, het liet me koud.

Tot mijn grote verbazing werd ik tegen een uur of negen wakker en was ondanks de nachtelijke storing uitgerust wakker. Ochtendjas aan en naar de woonkamer, waar ik - in ieder geval - mijn ouders zou ontmoeten.
Een lekker ontbijtje, of zo, en ik trof mijn vader aan de eettafel, die uitgebreid gedekt was. Met ontbijtborden, gekookte eitjes, lekker brood en uitgebreid beleg, dus ik schoof aan. Het zag er heerlijk uit.
Toen keek ik naar mijn vader, die er een beetje verslagen bij zat en ik vroeg hem dus waar ma was. Ligt op bed, zei hij. Ach ja, ben je toch wel gewend, toch? zei ik. Laten we maar lekker ontbijten en gezellige muziek opzetten. Dat fleurde hem op en we hebben gezellig ontbeten. Maar hij bleef triest...
Hij had kanker aan zijn been en dat gaf een branderig gevoel, waardoor hij gebroken nachten had. Mijn moeder hield daar geen rekening mee, zei hij. Want zelfs bij hun kamer deed zij het grote licht aan om met hem te praten over haar problemen.
Ik viel stil. En omarmde hem, huilend, maar vol liefde.
Hij zei zelfs tegen mij: 'was je moeder maar weg, dan heb ik rust'.
Toen vroeg ik aan hem, stel dat ze zelfmoord pleegt, zoals ze zo vaak gezegd heeft, wat dan? Hij zei' Dan dank ik God op mijn blote knieën, hoe moeilijk het nu voor mij is'..
Echt? Vroeg ik hem en hij huilde zachtjes.

Als afsluiting, mijn vader is in 1999 rustig ingeslapen.

Daarna heeft mijn moeder nog gedreigd met zelfmoordpogingen.
Stel dat ik soms dezelfde neigingen heb?
Erfelijk?
Laat éé ding duidelijk zijn, ik heb er soms moeite mee, helaas!

Mijn moeder is in 2002 overleden.
Het laat mij koud, héél koud.

Schrijver: Alida Booij, 27 maart 2017


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 1 stemmen 187



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)