Warmte van genegenheid

“Ze stuurden zo'n jong blond vrouwtje op me af, strak in de jeans, want dat was mode in de lente van het zingende hart, en ze hielden totaal geen rekening met mijn overspannen libido, zo sappig was ze gekleed, ze zouden ze voortaan beter in een boerka kunnen sturen”, overdacht ik, maar ik begreep onmiddellijk dat het een psychologische dwaling was die werd veroorzaakt door het teruggrijpen naar het bier van een matige kwaliteit, maar voordelig in een halve liter blik.

Ik was liever op het zeilschip van de liefde, maar dat konden die wellustige vrouwtjes mij niet bieden tijdens hun mentale en door de maatschappij georganiseerde vernederingen van eenzame romantische kunstenaars.

Op het zeilschip van de liefde lagen er grote vaten whisky in het ruim, en je kreeg er geen kater van als je er in het duister van de oceaannacht een halve liter van dronk. Ik was die handen boven de lakens mentaliteit van de dames van de zingende lente meer dan zat. Het kwam mij mijn strot uit dat ik ze niets over de liefde mocht vertellen, maar dat ze wel tegen mij liepen te zeiken over de vier basisemoties.

Er waren ook boeken aan boord, maar die gingen over geschiedenissen, waar ik geen deel van uit had gemaakt, omdat ik in een andere wereld werd geboren dan de zeelieden die het zeilschip varende hielden.

Warmte van genegenheid had ik nodig om de ernstige gevolgen van mijn meervoudige psychiatrische handicap te overleven, maar ik vond deze genegenheid geenszins bij de gangbare hulpverlening die mij was toegewezen na een noodkreet aan de huisarts.
Ze hadden mijn perspectief in vier maanden tijd veranderd van een creatieve kunstenaar naar een gek die toevallig creatief was, en het lukte me niet om ze van mijn eigen perspectief te overtuigen.

Het was een kille benauwende bedoeling, de benadering van een mens waarbij iedereen zich onaangenaam zou gaan voelen. De ene na de andere vrouw stuurden ze op mij af, allemaal beeldschoon, jong van ziel en met een hart dat zong van lente, maar ik had de lente van een vrouw helaas niet nodig, ik zocht de zomer van een man, die zong over het verlangen.

Wat moest ik die vrouwen verder vertellen, dat ik een jongeman uit Afrika als mijn man beschouwde, dat ik me niet langer thuis voelde in de jungle van een westerse stad. Dat ik oud en slim genoeg was om mijn eigen broek op te houden, dat ik al jaren had leren leven met mijn geestelijke lijden.

Warmte van genegenheid bood troost, en het maakte mij verder niet zo veel uit op wie of wat ik dat projecteerde, zolang ik maar niet aan de projecties van de hulpverleners hoefde te denken, was ik op mijn gemak in het fantasieland van mijn Ghanese erotiek.

En wat ook heel prettig was, ik hoefde het deze keer niet te cultiveren of te sublimeren, het spatte gewoon als spontane vrolijkheid van het bloemrijke computerschermbehang.

warmte hulp troost hulp troost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 83