In de droomobsessie gevangen

Langzaam zag ik ze weer achter een horizon verdwijnen, de droombeelden die ik had gemaakt, van mannen, vaak naakt in het bestaan, die niets anders deden dan geld verdienen aan de belofte der liefde. Ik hield er niet langer een kater aan over, en als het wel om een kater ging, dan was het dikwijls een minder erge kater dan de kater die ik overhield van mijn bezoekjes aan het vampierencentrum dat bedoeld was om mijn innerlijke ik op te vijzelen naar een niveau van beschaving, voldoende om weer te functioneren in de draaimolen van de aardse jungle.

Afscheid nemen was minder afscheid nemen dan voorheen, een deel van de normale dagelijkse handelingen leek inwisselbaar. Iets waar je niet meer over na hoefde te denken, omdat het vanzelf ging, zoals de spijsvertering en het ademhalen.

Ik had ook niet het gevoel dat ze een diepere rol in mijn betekenis zagen, ik was de onbekende voorbijganger, waarvan het even leek of hij in een behoefte kon voorzien, maar toen het karretje niet meer vooruit kwam, kwam er een ander boegbeeld in zicht, schoon en zichtbaar genoeg om op te poetsen uit genegenheid.

Er kwamen ook geen alternatieven, die de plaats in konden nemen van hetgeen mij door de liefde werd geboden. Over gewone dingen praten hadden ze het genoemd, maar ik kende geen gewone dingen waar ik over moest praten, het was net zo abstract als hun psychiatrische taal.

Op dinsdag 11 april 2017 werd ik, vlak voordat de boodschappen kwamen, gebeld door de blonde mevrouw van de woonbegeleiding die door Mentrum werd aangestuurd. Voordat ik het wist waren al mijn woede en frustraties er uit.
“Ik heb jarenlang voor mijn werk gewerkt, en nu word ik afgeschilderd als een creatieve gek!”

stilte eenzaam eenzaam

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 703