Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

De oneindige passie van het verlangen

“Het probleem is dat soms iets een probleem voor me is en dan blijkt het later helemaal geen probleem te zijn, en als ik er dan hier over had gepraat dan was het een veel groter probleem geworden terwijl vanzelf zou blijken dat het helemaal geen probleem hoefde te zijn“, probeerde ik mijn zorgen samen te vatten in een denkbeeldige dialoog met mijn psychologe die ik komende maandag in het echt zou gaan spreken.

Het moeilijke van het verlangen, waarin de hunkering naar lust en liefde samenviel, was de tussentijd tussen het gebeuren in de werkelijkheid en de euforie van de droomwereld die het verlangen in stand hield. Het had zoiets als een oneindige passie, je wist dat er elk moment iets zou kunnen gebeuren waardoor alle stemmingswisselingen zich ombogen in een lang verwacht geluk, maar je wist ook dat het tegelijkertijd voor altijd voorbij kon zijn, en dat er nooit meer een voorspel kwam, omdat alles achter de horizon moest blijven.

Het was tegelijkertijd het moeilijke van het praten over seksualiteit, als je er te open over was kregen mensen het gevoel dat je altijd op seks uit was, vertelde je er helemaal niets over dan leek het alsof je een koude steen was geworden, voor altijd stilgelegd in tijd.
Het was waarschijnlijk de reden dat Hollandse vrouwen zo dol waren op eieren zoeken tijdens het Paasfeest, en dat de mysterieuze mannen zich tijdens die dagen meer bezighielden met een plek, een persoon, een gebeurtenis, die ontvankelijk was voor hun heilige zaad.

Vijftien jaar had ik droog gestaan in mijn zonderlinge eenzaamheid, toen precies een jaar na het afscheid van mijn op sterven liggende vader, de mystieke kont van een bevallige Hindoestaanse charmeur de droomwereld met de werkelijkheid liet samenvallen in een liefdesspel dat mij in opperste staat van bewondering achterliet in de oneindige passie van het verlangen.

Of mijn leven boeiend genoeg was om er een roman over te schrijven wist ik niet, de romantiek bracht me zo vaak teleurstellingen, dat het dan meer een treurroman zou worden, dan een roman waar de liefdes-vonken van af spatte.

Of ik als schrijver vaardig genoeg was om regelmatig te publiceren op een landelijke schrijfwebsite wist ik ook niet. Ik hield me nauwelijks met vaardigheden en status bezig omdat ik bijna iedere dag zo tegen de avond wegzonk in mijmeringen over de liefde. Mijmeringen die dikwijls zo melancholiek waren, dat ik mezelf er in had kunnen verdrinken, voor als de vijver van de romantiek te ver weg bleef en de ijver van de schrijver een schimmige droom bleek.

Maar er bloeide toch iets boeiends op in mij. Ik had van de liefdeskunsten van een vrouwelijke Hindoestaanse man genoten zoals een man zou kunnen genieten van het leven met al haar wonderlijke schoonheden. De grijze saaiheid van het leven had zich laten onderbreken door de absolute macht van totale vitale lust. En ik had me thuis gevoeld in het lustige spel, zonder dat het onderbroken werd door het verfoeiende moraal van mensen die niets meer over het leven wisten dan wat ze gelezen hadden in de woorden van de wind. Het was geweest alsof het Goddelijke, van alle uit armoede handelende hosselende jonge mannen die mij hadden uitgedaagd, zich had verzameld in zijn sensuele achterwerk, zo lief en zacht en warm.

En het boeiende dat in mij opbloeide had ook een eigen taal, ver weg van de schaamte die ik voelde omdat ik een psychiatrische handicap had en niet goed overweg kon met de lompheid der mensen.

Of ik als mens begrijpend genoeg was om mijn sociale genegenheid met meerdere mensen te delen viel nog te bezien. Ik werd niet graag voor het karretje van andere mensen gespannen, daar had ik slechte ervaringen mee. Er viel altijd wel iets aan mijn armoede te verdienen.

De oneindige passie van het verlangen hield geen rekening met mijn verworven vrijheden. Ik bleef dezelfde nederige Bjarne als voor de tijd dat ik mezelf opnieuw had ontdekt in een poging mijn eigen leven beter te begrijpen.

Schrijver: Bjarne Gosse, 21 april 2017


Geplaatst in de categorie: liefde

4.7 met 3 stemmen 83



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Bjarne
Datum:
21 april 2017
Emma Petronella had een obsessie voor het werk van Gerard Reve. Ze verzamelde al zijn boeken en liet daar het liefst een aantekening in schrijven als ze de kans zag hem op een signeersessie te ontmoeten.
Ze had een omvangrijke verzameling bijzondere boeken, een deel daarvan is na haar dood naar het letterkundig museum gegaan. Ze had nooit een hoge dunk van mijn intellectuele vermogens en bleef mij zien als een naïeve volksjongen, die niets anders kon dan zijn hart volgen.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
21 april 2017
Man, man, wat ga jij ver in jouw zelfanalyse, werkelijk bewonderenswaardig grotesk en diepzinnig. Jouw breeduit beschreven liefde voor jouw hospita was al uitzonderlijk indrukwekkend en op Vestdijk-niveau. Inmiddels doe je op Couperusachtige wijze verslag van jouw homoseksuele ervaringen en evenaar je de status van Gerard Reve. Wat mij betreft verdien je een uitgave in de Open Domein reeks van de Arbeiderspers. Rogie Wieg en Hans Warren zijn zelfs blasé in vergelijking met jouw stuff. De uitgever van de Arbeiderspers mag wel eens keihard worden wakker geschud!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)