Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

De brug vanaf het eiland eenzaamheid

“Angst voor de ‘ander’ is niets minder dan een slecht geschreven B-film”, schreef de bekende columnist Rami el Harayri onlangs in een column op deze website. Ik kon er over meepraten door mijn armoedige afkomst en met mijn psychische handicaps. Slechts zelden lukte me het om inhoudelijk met mensen aan de praat te raken. Iets over het weer zeggen ging nog wel, en als anderen formeel deden kon ik dat best op een charmante wijze terugdoen als ik er voor in de stemming was.
Maar diepere emoties delen, zoals het verdriet tijdens het rouwproces, dat kon ik niet. Niemand gaf me er de gelegenheid voor en ik was op een andere manier met terugwerkende kracht van mijn vader gaan houden, nu hij in zijn graf lag met zijn zelfgebouwde houten zeilbootje op zijn grafsteen.

De somberheid en de machteloosheid die ik voelde over alle jaren dat ik hem gemist had, toen hij nog leefde en we geen contact hadden, konden me in een totaal andere wereld brengen, waar de zon amper scheen, en wanneer dat wel het geval was, dan was het voor de zieken en de misdeelden en niet voor degenen die het beter hadden.

Dat hele gedoe met de geestelijke gezondheidszorg had geen scenario voor een B-film nodig. Je kon er zo met een cameraploeg naar toe om te filmen hoe de mensen er met een glimlach naar binnen gingen, de polikliniek in, en er als een zombie weer naar buiten kwamen.
Het was een gebouw in een Oostblok land, waar chagrijnige vrouwen van middelbare leeftijd traag wandelend de deuren open hielden voor cliënten in een fantasiewereld die niet meer wisten waar ze zich in Europa bevonden, omdat ze geen vaders meer hadden die de weg wisten.

Ik had ook niet durven dromen dat ik door er over te praten weer tot een weerzien met mijn vader zou komen. We hadden elkaar al in de steek gelaten toen we nog leefden. Ik was nog maar een schim van mezelf na zijn dood. En als het tot een weerzien zou komen dan zou het vast een parodistisch weerzien zijn geweest, met acteurs die door mezelf waren uitgekozen.

Als de mensen geweten hadden wat er zich de afgelopen maanden allemaal had afgespeeld op de datingsite voor volwassenen, hadden ze me misschien begrepen dat ik enthousiast was geweest dat het tot een daadwerkelijk contact was gekomen. Ik kon toen immers nog niet weten dat degene die ik had ontmoet alleen maar op zoek was naar mannen die hij op het hart kon trappen, bang als hij was voor de tederheid van een man, geobsedeerd als hij was door het verlangen van zijn seksuele driften.

Ik had nooit moeten laten merken dat ik hem lief vond, dat was nooit de bedoeling geweest. Hij had mijn edele heer als een hamburger uit de muur beschouwd, maar was teleurgesteld dat er geen saus was geweest die hij over zijn donkere hoerengezichtje had kunnen smeren. En dat moest hij mij een maand later nog even laten weten, terwijl ik wanhopig op zoek was naar een geringe vorm van platonisch contact. Hoe meer ik had laten merken dat ik hem lief vond, des te groter was zijn haat geworden. Hij had alles opgespaard naar de grote finale, om me een laatste keer op te branden tot wat het was geweest, een sekskroketje en niets meer dan dat.

“Kom jij dan nooit klaar, Bjarne!”, beet hij mij toe omdat ik vanwege mijn sociale verlegenheid niet tot een zaadlozing was gekomen, en het ook een beetje raar vond dat hij niet wilde zoenen maar wel op zoek was naar een natuurlijke gezichtscrème. Goed, teleurstelling was niet erg, maar om me dat een maand later nog een keer na te dragen, dat vond ik kleinzielig en ik ging door het lint. Weg met die smeerlap, die met mijn gevoelens had gespeeld omdat hij zelf nog in de kast zat en totaal verknipt door het leven ging met zijn lust naar oudere mannen.

Ik begon me helemaal af te vragen of de datingsite voor mij wel de juiste plek was om contact met andere mensen te leggen. De mensen op schrijverssites waren vele malen aardiger. Ze hadden heel open en ondersteunend gereageerd op mijn verhalen over deze moeilijke periode in mijn leven.
En de mensen van de hulpverlening zouden me misschien ook wel beter leren begrijpen als ik gewoon open over mijn gevoelens bleef praten en me niet achter mijn sociale verlegenheid ging verschuilen.

De brug vanaf het eiland eenzaamheid was een brug die ik zelf moest proberen te onderhouden, de mensen waren niet tegen mij, ze wisten gewoon nog niet zo goed wie ik was.

Schrijver: Bjarne Gosse, 23 mei 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.8 met 4 stemmen 84



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)