Naar de huisarts
Onlangs was het weer zover voor mijn halfjaarlijkse bezoek aan mijn huisarts, een innemende, zachtaardige, vriendelijke en begripvolle vrouw. We hadden met elkaar afgesproken, dat we om het half jaar even een evaluatie houden inzake mijn antidepressiva-gebruik, wat al ruim 17 jaar gaande is en wat mijn leven draaglijker heeft gemaakt, ondanks de bijwerkingen. Nu kan ik absoluut niet tegen afspraken, maar ik was op tijd klaar met de voorbereidingen. Tegenwoordig heb ik aan één boterham met een glas cola of andere frisdrank genoeg als ontbijt. Ik zou wel even gaan noemen, dat ik al geruime tijd moet overgeven en dat ik 's avonds laat geen 2 ons kaas meer verdraag, wat anders nooit een probleem was. Vol frisse moed sloot ik mijn kasteeldeur en ging ik argeloos op pad.
In het trappenhuis van mijn flatgebouw loop ik langs een meestal wat norse medeflatbewoner, die boos voorbij loopt. Ik schraap mijn keel wat uit zenuwachtigheid voor het huisartsbezoek. De andere flatbewoner keert zich agressief om en brult: 'Dat is toch niet om mij hé?'. Ik zeg direct 'Nee!', waarop hij brutaal antwoordt: 'Anders ga ik je helemaal in elkaar rammen!'. Vroeger, zonder mijn medicatie, zou ik daar helemaal op in gegaan zijn en was zoiets een trigger om te escaleren, maar door hem rustig gerust te stellen, droop hij snel af naar zijn moderne grothol. Ik was wel meteen weer wakker geschud en op mijn hoede voor de loslopende aso's en randje-opname-types. Ik had hem ook al vaak dronken zien thuiskomen en zijn kroegtijgergebral is in zijn kringen waarschijnlijk normaal, al is het objectief gezien kantje-boord toelaatbaar gedrag. Bovendien was zijn stoere taal buiten proporties, daar ik een behoorlijke beer ben en hij een magere lat. Zijn alcoholisme vervormt de dingen niet geheel ten positieve, zal ik maar denken.
Enfin, bij mijn supervrouwelijkberehuidzachtaardige huisdokter deed ik eerst verslag van deze gebeurtenis en zei ik, dat ik alleen al om het feit van mijn woonplek de vrolijk makende pilletjes wil blijven slikken. Ik zei ook, dat ik ineens weer voelde hoe kwetsbaar ik onder de verdovingseffecten van de pilletjes blijf, dat al die angsten en kwetsbaarheden er nog steeds zitten. In die zin zijn die pilletjes toch een onderdrukkende deksel, maar liever dat dan weer te worden blootgesteld aan de chronische lawine van mijn gruwelijke depressie. Ik vertelde van mijn overgeven en diarree. Ze dacht aan een buikgriep. Ik mocht wat van mijn ontlasting komen brengen voor nader onderzoek, maar dat vond ik best een onsmakelijk idee. Ik zie mij al met een potje poep over straat rijden, nee, ik zou het nog wel even aanzien en alleen bij een voortzetting van de klachten zo'n extreme maatregel overwegen. Ze wilde even checken of ik dan ook was afgevallen, maar de ouderwetse weegschaal gaf me 95 kilo. 'Ik ben best een beer hé!', zei ik nog, terwijl ik als een kluns tegen een stoeltje botste. Ik keek verwonderd naar haar gebruinde huid en ik vroeg me af of haar borsten ook zo bruin waren. Vroeger kon ik aan de meest bizarre details van een ander denken, maar door de medicatie stoppen alle 'gekke' gedachten. Misschien denk je nu dat het een oersaaie bedoeling is in mijn gedachtenwereld, maar nee, je wilt niet weten in wat voor gedachtenhel ik eerder leefde en dankzij die magische pilletjes is het zo goed als leeg in mijn hoofd en wordt het alsmaar leger. Het feit dat ik nog schrijven kan, is daarom een groot wonder voor mijzelf. Blijkbaar kan ik nog wel woorden formuleren en rangschikken. Zonder de medicatie zou ik weer aan de sterke drank en de softdrugs gaan, met alle (rand)psychotische verschijnselen vandien. Het zou dan wel andere schrijfkunst opleveren, maar de tol daarvoor is het allang niet meer waard. Bovendien ben ik met medicatie evenwichtiger en kun je dat in mijn schrijfsels terugzien. Natuurlijk word ik door die chemische uitvinding kunstmatig gemanipuleerd, maar uit humaan oogpunt zou je iedereen zo'n leefbaarheidsvergrotende factor gunnen.
De charmante dokter schreef met gemak weer voor een half jaar pilletjes voor en ik was er wel content mee. Weet je wat het ook is met die pilletjes, die een jeneverroes opwekken, je leven glijdt bijna ongemerkt aan je voorbij. In feite zijn het chemische drugs, die illegaal verkrijgbaar zijn. Cannabis is heftiger kan ik je vertellen en voor labiele personen psychoseverhogend. Ik snap dan ook niet dat zoveel mensen zonder kleerscheuren maar aan de cannabis blijven zitten. Wellicht omdat ze van nature genetisch gezien geen psychiatrische kwetsbaarheden hebben meegekregen. Tja, easy, dan kan ik het ook!...
Overigens heeft één van de allerbeste schrijvers ooit, Charles Baudelaire, die ook hasj, absint en opium heeft gebruikt, tenslotte in zijn boeiende schrijfwerk 'Onechte paradijzen' ruiterlijk toegegeven dat hasj/wiet een illusie, een fata morgana oplevert, die de moeite niet waard is. Dus bevind ik mij in zeer goed gezelschap. Heel veel depressieve schrijvers zouden aan de antidepressiva zijn gegaan, als zij daar de mogelijkheid toe hadden. De farmaciekunst bestaat echter nog niet zo lang als wij misschien denken. In die zin ben ik als schrijver ook een soort proefkonijn.
Serieus, als ik destijds als postulant in het benedictijnse klooster te Egmond-Binnen antidepressiva had gekregen, dan hadden mijn pogingen tot zelfdoding via een overdosis Roche-slaaptabletten en via jenever als psychosetrigger niet gebeurd hoeven worden. Maar zowel een psychiater in de Heiloo-instelling als een speciale psychologe voor geestelijken in Alphen aan de Rijn gingen geen diepte-onderzoek aan en dus ook geen medicatie-stelling. Door onbetrokkenheid en onkunde gaan psychische hulpverleners te vaak in de fout. Dat er vandaag de dag zoveel wordt bezuinigd op de geestelijke hulpverlening vind ik echt ronduit stupide van de overheidspionnen, die blijkbaar nooit de zwaarte van psychische ellende hebben ondergaan.
Geplaatst in de categorie: welzijn
Huisartsbezoek
108
Geef je reactie op deze inzending: