Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Verloren liefde

Wanneer was het definitieve moment dat ik de liefde voor mijn zestien jaar oudere erudiete hospita verloor, vroeg ik me af terwijl ik een oud gedichtenboek bekeek met op de eerste bladzijde een opdracht van Emma Petronella. Ze had me de liefde voor poëzie bijgebracht. Ik vroeg me af of die liefde er zonder haar ook zou zijn gekomen? Waarschijnlijk wel, maar het had langer geduurd en ik was er minder over te weten gekomen.

Ze was te dominant, te dwingend naar haar vrienden. Ze had zelf toegegeven dat ze haar vrienden zo veel mogelijk probeerde te vormen. Sommigen waren daar van gediend maar wisten haar gedoseerd op afstand te houden. Anderen gingen een korte intensieve vriendschap met haar aan om er vervolgens achter te komen dat ze te intensief was. Te veel eisend in haar verlangen naar zielsverwantschap. Ze liet weinig ruimte voor de ander. En ze was bezitterig. Een obsessie om dingen te verzamelen en mensen voor haar verzamelwoede te interesseren. Want achter ieder boek, ieder tafeltje, elk kleedje en alle afzonderlijke schemerlampen zat een verhaal en dat probeerde zij zo literair mogelijk te laten passeren aan eigenlijk iedereen die haar woonpaleis betrad.

Sinds ze in de paleiszaal was gaan wonen, met de enorme kast uit Zuid Italië was ze veranderd in een afstandelijke godin. Ze kon alleen maar over belangrijke mensen praten. Ze deed daar graag geheimzinnig over met een nare arrogantie waardoor je het gevoel kreeg dat je zelf maar gewon voetvolk was. Ze had wonderbaarlijk mooie voeten.

Ik had tegen haar opgekeken, al die jaren dat ik haar minnaar was. En ze had me helemaal uitgeknepen, vernederd in de meest letterlijke zin van het woord. Ik moest haar eeuwig dankbaar blijven voor alles wat ze voor me had gedaan.
Er kwamen steeds vaker ruzies. Haar geraffineerde manier om mij het gevoel te geven dat ik maar een eenvoudige volksjongen was, die op zijn knieën dankbaar moest zijn, zodat ik haar arrogantie kon begrijpen, zorgde voor veel onrust in mijn gedachten. Ik durfde steeds minder van mezelf te laten zien.

Af en toe flakkerde de liefde toch weer op. Dat had ze me weten te paaien met nieuwe plaatjesboeken of een zeldzaam muziekalbum van een artiest die ik tot dan toe niet kende.
Dan was er plots weer die broeierige sfeer die af en toe voor ademnood zorgde.

Het was op een tijdloze zondagmiddag, zoals we die wel meer hadden gekend sinds we bondgenoten van de poëzie waren geworden. Mijn prachtige zestien jaar oudere hospita Emma Petronella en ik haar jeugdige minnaar die haar liefdeslessen gretig tot zich nam.
Ze was aan het voorlezen uit een bundel van Fernando Pessoa, de zwarte kater Frits hield zich op de achtergrond, er viel een weemoedige zonnestraal door het woonkamerraam. Helemaal uit het niets, totaal onverwacht begon ze, opgemaakt en in haar mooie jurk, aan iets waar ik tot dan toe nog nooit over gehoord had: Anale seks.

Ze wilde van achteren door mij genomen worden, er was volgens haar voldoende glijmiddel in huis. Ik was in mijn hoofd nog bezig met het gedicht van Fernando Pessoa over Kerstmis. Frits liet een akelige mauw horen omdat er een muis uit zijn voedselbakje zat te eten.

Emma Petronella begon op geringe afstand van mijn neus met haar kont te wiegen. Ze was me aan het uitdagen, zoals blonde vrouwen dat zo goed konden. Maar ik had nog nooit gehoord over het anale bestaan. Ik vond het zo wie zo een raar idee als lichaamsdelen multifunctioneel waren. Het was veel logischer geweest als je met alles maar één ding kon doen. Ik probeerde het gesprek op een ander onderwerp te brengen, ik wilde mijn hospita geen pijn doen. Maar zij kwam met haar bekende charme tsunami waar ik geen uitweg in vond.
Ik zei dat ik er eerst over na wilde denken, maar daar nam zij geen genoegen mee. Ze schonk nog een glaasje cognac in. Ze had een dure fles van een bekende notaris gekregen.

Plotseling kwam ze naast me zitten, en begon ze verleidelijk over mijn kruis te strelen terwijl ze korte woordjes in mijn rood aangelopen oren fluisterde. Voordat ik het wist bespeelde ze mijn toverfluit en in de walm van de liefde liepen we samen naar het hemelbed.

Ik vroeg me niet langer af of God het had verboden, volgens Emma Petronella had God helemaal niets te verbieden. Ze was daar heel onthullend over. Ik hield het al die tijd bij een zwijgen. Met voldoende glijmiddel kon er niets verkeerd gaan, ik kon altijd later nog verder lezen in de gedichten van Fernando Pessoa.

Schrijver: Bjarne Gosse, 18 januari 2018


Geplaatst in de categorie: liefde

4.5 met 2 stemmen 1.357



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)