Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Bij de dood van mijn moeder

Na de plotselinge dood van mijn moeder en de deprimerende gevolgen ervan kwam ik er achter dat ik een buitenbeentje in hart en nieren was. In de nacht van 18 januari 2018 was ze gestorven aan een hartstilstand in een ziekenhuis in Amsterdam. Vijf dagen voor de dag dat ze 88 jaar zou zijn geworden. Ik werd opgebeld in de nacht. Het was mijn oudste broer. Hij klonk vreemd, alsof hij zijn emoties niet kwijt kon. Hij moest het aan iemand vertellen, een plicht aan zijn jongere broer Bjarne.
Er was een zware storm op komst, ik kon niet slapen. Ik wilde niet door de storm naar de vervangende psycholoog. De volgende dag kreeg ik al per email een rouwkaart. Ze waren kennelijk goed voorbereid. Ik kon het allemaal moeilijk vatten. Ik had een moeizame relatie met mijn moeder. Ze had mij nooit beschermd tegen de agressie van de andere gezinsleden jegens mij.

Ik vond het een moeilijke vrouw. Ze was irrationeel, grenzeloos en veeleisend. Het was een oud verdriet dat steeds weer opborrelde. De agressie van mijn jongste broer die aan schizofrenie leed. Het gebrek aan belangstelling dat ze hadden voor mijn leven.
Het was vreemd dat ze zo oud was geworden, ze had al decennia lang gezondheidsproblemen.
Mentaal was ze al jaren niet meer in orde. Het was voor mij te moeilijk, ik had in mijn hart al een soort afscheid van mijn ouders genomen jaren voordat ze daadwerkelijk waren gestorven.
Ik had over het afscheid van mijn vader verschillende verhalen geschreven. Het hielp me om het een plaats te geven. Mijn oudste broer en de rest van het gezin hadden verder geen ruimte voor mijn emoties. En ik zou die ruimte ook nooit meer hoeven te vinden. Het deprimeerde me dat ik net moest doen alsof er allemaal niets was gebeurd. Ik wilde geen toneelspel meer spelen. Ik voelde me niet op mijn gemak bij mensen die in het verleden agressief tegen mij hadden gedaan en daar nooit uit zichzelf op terug waren gekomen. Ik besloot niet naar de crematie te gaan.

Ik wilde mijn eigen manier om te rouwen hebben en dat niet delen met mensen die zich mijn familie noemden, maar verder nooit naar me hadden omgekeken. Ik wilde ook niet meer over mijn zieke jongste broer praten. Het was mijn verantwoordelijkheid niet. Hij hoorde eigenlijk in een gesloten inrichting thuis. Nooit had ik enige erkenning gekregen voor de jarenlange overlast die ik van die mensen had gehad.

Ik moest tientallen nieuwe schrijversnamen verzinnen om mezelf niet onzichtbaar te laten worden.
Met Bjarne schreef ik over mijn eigen leven. Over alles wat er echt was gebeurd.

Dag moeder, het was geen onverdeeld genoegen, maar je zult altijd mijn moedertje blijven.
Niemand in het leven heeft de opdracht gekregen om perfect te zijn.

Schrijver: Bjarne Gosse, 20 januari 2018


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 6 stemmen 1.212



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Bjarne
Datum:
22 januari 2018
Je geeft een weergave van mijn verhaal die niet overeenkomt met hetgeen ik heb geschreven. Dat is jouw fantasie. Ik zal op mijn eigen manier afscheid nemen van een moeder waar ik een problematische relatie mee had. Ik beweer nergens dat er geen sprake was van liefde.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
22 januari 2018
Goudeerlijk en superhumaan beschreven, diep gekwetste, onbeschermde, totaal genegeerde, door jouw broers vals afgeblafte Bjarne, weet dat alle moeders niet volmaakt zijn, net zoals jij niet volmaakt bent. Dat inzicht heb je godzijdank, maar weet, dat jouw moeder meer van jou hield/houdt, dan jij voor mogelijk hield/houdt!... Dat inzicht komt vaak veel te laat!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)