Vijver
Het mooiste gedeelte van het songfestival kwam toen Ella Fiona al weer naar huis was en ik de rest van de fles cider van de Hema had genuttigd. De Portugese winnaar van vorig jaar kwam een gastoptreden doen tijdens de opwarming voor de puntenwaardering. Het was subtieler dan wat we eerder op de avond te horen hadden gekregen. Deze zanger zocht een prachtige nuance op, ik verbeelde me dat het Portugees de mooiste taal was om in te zingen.
Als lokale schrijver had ik inmiddels in de gaten gekregen dat ik niet zonder een bedankje kon. Berend bleef me stimuleren in mijn onhandigheden.
Hij had gezegd dat het wel goed zou komen tussen mij en Emma Petronella,
zelfs nu er niets meer van haar over was. Hij vroeg me om het verhaal over de geheimzinnige tronie op te sturen:
Beste Berend, bij deze het verhaal:
Geheimzinnige tronie
De geheimzinnige tronie op het sombere schilderij dat in de leefkamer hing bleef mij fascineren. Waarom keek de man op het schilderij zo somber uit zijn ogen en waarom was het als je op een andere manier naar het schilderij keek juist net alsof hij vrolijk was. Om me niet te veel met het gesprek van de tafeldames te bemoeien staarde ik langdurig naar het schilderij. Vreemde kleuren en een vreemd gezicht. Echt een tronie, een kop met een verdacht karakter.
De jongensachtige Française Victoria Martin, die zich de kreeft tijdens het diner op zaterdagavond goed had laten smaken, en ik hadden een geheimzinnig soort contact met elkaar. En dat zorgde bij mij voor verwarring, omdat ik dacht dat ik verliefd was op Emma Petronella, mijn toekomstige hospita en niet zo zeer op Victoria Martin, haar inmiddels behoorlijk beschonken Franse vriendin, die steeds uitbundiger werd.
Het voelde alsof ik mijn eigen buikspreekpop had ingeslikt, ik deed erg onhandig aan tafel.
Ik keek vragend naar Emma Petronella. Eindelijk begreep ze dat ze me een uitleg was verschuldigd.
“De man van Victoria Martin heeft een kunstgalerie in Parijs. Ze is getrouwd met een Nederlander”, deelde Emma Petronella mij plotseling mee, alsof ze begreep dat ze ook mij een idee moest geven over waar het gesprek al geruime tijd over ging.
Er hing nog een ander schilderij in de grote eetkamer. Een grote ronde vijver met twee zwanen in een zwanendans van passie en elegantie.
Victoria Martin was dus een getrouwde vrouw, daar schrok ik van, want ik had het gevoel dat ze al de hele avond met me aan het flirten was. Dat er zoveel gaande was terwijl ik nog nauwelijks iets had gezegd gaf me een vreemd gevoel. Ik voelde me opgelaten, dat werd nog versterkt door de roes van de zware rode wijn die steeds veelzeggend aanwezig was.
Ik bleef maar naar de vijver staren.
Misschien was ik hier beter niet geweest, schoot er door mij heen. Misschien was het zelfs beter alsnog naar een andere kamer om in te wonen te gaan zoeken. De aantrekkingskracht van mijn toekomstige hospita Emma Petronella was te groot, het was niet alleen de schoonheid van haar uiterlijk, maar ook haar intelligentie en het geluid van haar stem. Het was alsof ze een magneet was, ik zou hier nooit zonder kleerscheuren vandaan komen. Ik dacht aan school om mijn zinnen te verzetten, maar er hielp eigenlijk niets, mijn ogen zochten de ogen van Emma Petronella en de ogen van Emma Petronella zochten mij, alsof ik iets bijzonders voor haar in petto had. Iets waarover zij tot dan toe slechts had kunnen dromen.
Uit pure verlegenheid staarde ik weer naar de vijver op het meesterlijke schilderij. Het leek alsof de zwanen bewogen. Ik voelde dat Emma Petronella naar mij keek. Ik kon niet anders dan terugkijken.
Ze keek naar me alsof ze me probeerde te doorgronden, maar ik was niet doorzichtig. Ik had geheimen waar je als jongeman trots op kon zijn. Zij wist niets over mijn libido en die onwetendheid bleef voorlopig wederzijds.
Ik had een rugzakje vol met verlegen gevoelens bij me en ik wist niet waar ik dat rugzakje moest uitpakken. De avond had zoveel indrukken gegeven, het eten, de rode wijn, de beeldschone vrouwen. Er was een verlangen dat ik wilde koesteren, maar ik wist niet hoe ik verlangens moest koesteren. Het was stil in mij, maar er was ergens in een verte ook veel lawaai.
De geheimzinnigheid van de liefde begon een eigen verhaal te vertellen.
Bjarne
Dit was het verhaal Berend, het verbaasde me nogal dat je nu jaren na haar dood opeens in mijn relatie met Emma Petronella geïnteresseerd bent geraakt.
De hulpverleners had ik maar weer de deur uit gewezen. Ik zou te zwart wit denken met mijn borderline persoonlijkheidsstoornis en zij zouden het wel even allemaal gaan nuanceren. Maar ik kreeg een deken van vooroordelen over me heen. Alsof mijn geest te beperkt was om mijn eigen passie te volgen, terwijl ik mijn hele leven niets anders had proberen te doen. Er waren zeven verschillende witte konijnen, maar ze kwamen niet allemaal uit de hoed van dezelfde goochelaar. Ik kon niet altijd mezelf zijn omdat de psychische pijn soms te ondraaglijk werd. Maar wat wisten deze mensen van die andere personen, ze zagen alleen de verwarring en begrepen niets van mijn verbeelding.
Ik kreeg toch een beetje het gevoel dat ik in de verkeerde vijver was gaan vissen. Maar ik wist eigenlijk niet in welke vijver ik dan moest gaan vissen. Ik hield eigenlijk niet van vissen, ik was meer een man van de vogels. Ik vond vogels vrouwelijker dan vissen, ze spraken bij mij meer tot de verbeelding.
Geplaatst in de categorie: individu
verwarring
251
Geef je reactie op deze inzending: