Overpeinzingen van een (bezorgde) moeder
Rijdend langs zomaar een boom, die vanuit het niets van gisteren, vandaag getooid is met bloemen en kaarsen….
Een pet hangt, verloren zonder zijn eigenaar, aan de stam….
Stille getuigenissen van een mensendrama..
Wat mij nu bezighoudt is de vraag wat die jonge mensen bezighoudt…niet alleen figuurlijk maar zeker ook letterlijk. Wat missen zij in hun leven dat zij dergelijke uitdagingen met de natuur aan durven te gaan. Want ik noem het een uitdaging als je met grote snelheid een bocht induikt. Is er geen binding met deze planeet, met de mensen die er op leven… Wat voor inhoud en zin hebben zij aan hun leven gegeven? Zien zij toekomst ook nu niet langer de bomen meer tot in de hemel groeien??
Hebben wij ouders en opvoeders wel genoeg bagage meegegeven aan de jeugd opdat zij ook zelf sturing en richting aan hun leven kunnen geven. Of hebben wij ze opgevoed met te weinig waarde- en normbesef. Hebben wij hen, onder invloed van de waan van de dag en het streven om je kind alles te kunnen geven, te weinig van dat gegeven waar het in het leven van een kind echter op aankomt: werkelijke aandacht en onvoorwaardelijke liefde….
Als ik nu kijk naar mijn drie prachtige zonen, besef ik dat ik geluk heb. Met vallen en opstaan hebben wij elkaar opgevoed. Ik hen als mijn kinderen… zij mij als hun moeder. Ik heb veel van ze geleerd, stond daar ook open voor. En zij… zij op hun beurt hebben veel van mij geleerd. Hebben geleerd dat emoties niet verkeerd zijn, dat houden van uitgesproken mag worden, dat je goed bent zoals je bent, dat je respect voor anderen en andermans mening moet hebben maar ook dat je met respect voor je zelf en je eigen mening op mag komen…..
Betekent dit nu dat ik achterover mag gaan hangen en denken dat mijn werk gedaan is nu ze 21 en 24 zijn…..nee dat denk ik niet. Een moeder ben je vanaf het moment van bevruchting en eindigt met je dood. Dankbaar ben ik wel dat wij het tot hier met elkaar gered hebben, want soms is er niets voor nodig om je kind af te zien glijden naar de groep jongeren die schreeuwen om iemand die hun grenzen vastlegt, omdat zij het zelf niet kunnen… hebben dit niet in hun jeugd geleerd van hun opvoeders.
Toegeven aan dat wat je kinderen willen, en dat vaak met een grote mond krachtig ondersteund, is gemakkelijker voor dat moment, want wie wil er nu ruzie na een lange dag werken of in het weekend waarin je eindelijk lekker kunt uitrusten.. Dus …laat maar.
Weer een strijd beslecht…in het voordeel van het kind van toen …maar nadelig voor de jong volwassene van nu….
Een grote mond opzetten heeft eerder altijd tot resultaat geleid, dus is dat de manier waarop dingen voor elkaar moeten worden gebokst. Jong geleerd is oud gedaan.
Ik wilde dat ik wist hoe ik door kon dringen tot deze jonge mensen die alle kansen van de wereld kunnen hebben maar ze niet zien omdat zij koortsachtig steeds op zoek zijn naar nieuwe uitdagingen, naar nieuwe grenzen. Want eerlijk gezegd…ik maak me wel zorgen. Zorgen om deze jeugd die straks de leiders zullen moeten leveren; en straks is al als ik met pensioen ga… Zorgen om de toename van geweld onder jongeren, zorgen om hen die voor zichzelf geen toekomst zien. Zorgen over de ouders die graag anders zouden willen, hun kinderen meer en betere kansen zouden willen geven, maar zelf vastzitten in een milieu waar niet of nauwelijks uit te groeien is…….Een milieu waar het gewoon is dat we schreeuwen tegen elkaar in plaats van praten, dat we nemen in plaats van vragen …
Al mijn overpeinzingen leiden tot één ding: ik vouw mijn handen en zeg: Heer dank u wel. Dank u wel dat u mij op de meeste momenten het juiste tegen mijn kinderen hebt laten zeggen, dat ik hun een goed voorbeeld heb mogen zijn, dat ik van ze heb mogen houden en dat ook veelvuldig aan hen heb mogen en kunnen zeggen. Heer, dank dat ik geleerd heb wat onvoorwaardelijke liefde is: dit weet ik alleen dankzij mijn kinderen. Heer dank dat u mijn pad verlicht hebt opdat ik ook in donkere dagen het licht voor de kinderen aan heb kunnen steken. Heer dank u voor deze drie prachtige mensen die, ieder op hun eigen aard en wijze, invulling geven aan het leven. Met respect voor anderen en zichzelf, grenzen stellend, waarde en normen in de rugzak gepakt.
Heer dank u dat ik hun moeder mag zijn.
kpnplanet.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
zorgen
383
Geef je reactie op deze inzending: