Wissel
De spanning was te snijden in het hoofdkwartier. Topambtenaar Wildorst zat met de handen in het haar. De metro moest nu eindelijk eens een keertje gaan rijden, en over een paar dagen kwamen de inspecteurs van het Ministerie de spoorbaan controleren. Als die de baan en de wissels zouden afkeuren, mocht het spoor niet worden gebruikt, en ging het hele feest niet door.
Telefoon. Verstoord nam Wildorst op. Hoofdmonteur Maling. Met erg slecht nieuws. Probleempje: als een wissel kapot gaat, geeft het veiligheidssysteem op het seinhuis toch aan dat het wissel veilig kan worden gebruikt. En er waren al wissels kapot gegaan. Maar Wildorst wilde beslist dat de metro een dezer dagen zou gaan rijden. Goede raad was duur.
“Zeg Maling,” bromde Wildorst in de hoorn, “hoeveel dagen heb je nodig om dit probleem op te lossen? Overmorgen is de keuring, en de dag daarna willen we gaan rijden.” “Geen idee, Wildorst, de onderdelen zijn moeilijk leverbaar en de computerprogrammeur is in Duitsland met een andere klus bezig.”
Het ging toch al niet goed met het metroproject. Tussen de twee grote steden reed de Maatschappij der Nationale Spoorwegen al sinds jaar en dag heen en weer. Maar de wethouders van beide plaatsen vonden dat hun eigen metro er moest rijden. Dus hield de spoorwegmaatschappij op, en werd het baanvak tijdelijk gesloten voor een grootscheepse verbouwing. Die verbouwing liep erg uit. Onder auspiciën van de heren Wildorst en Maling had de aannemer bezuinigd op de stroomkabels voor het nieuwe systeem. Want het was allemaal al duur genoeg. Probleempje. De kabels lagen in de zon, en daar konden ze niet tegen. Het goedkope isolatiemateriaal smolt, en kortsluiting was het gevolg. Alles moest opnieuw aangelegd worden en de heropening werd met een paar maanden vertraagd. Geen beste beurt voor Wildorst.
“Ja, hoor eens, we hebben al zo’n gigantische vertraging, nog zo’n zeperd kunnen we ons niet veroorloven. Dat kost ons onze carrière. We houden het onder de pet!”, bulderde Wildorst tegen zijn ondergeschikte. “Maar we moeten het wel aan de inspectie melden,” sprak Maling, “want het is op basis van de Spoorwegwet verboden om de keurende overheidsinstantie onkundig te laten van aspecten die de veiligheid van het gebruik kunnen beïnvloeden.” “Niks mee te maken, dat brave gedoe van je. We zijn hier potdomme niet Roomser dan de Paus,” schamperde Wildorst, “roep de directiestaf bijeen! Ik wil dat we over drie dagen rijden. Punt uit!”
En zo besloten op een regenachtige namiddag de verantwoordelijke topambtenaren dat ze het veiligheidsprobleem met de wissels zouden verzwijgen voor de inspecteurs van het Ministerie van Transport. Aldus om de tuin geleid keurden de inspecteurs het systeem goed, en werd met enig feestvertoon de nieuwe metroverbinding in gebruik genomen. Maling keek zorgelijk voor zich uit. Wildorst niet. Die was juist opgetogen. “Kom,” sprak hij tegen zijn medewerkers, “we heffen het glas op een prachtig project. Hier gaat de reiziger nog veel plezier aan beleven!
Eind goed, al goed.”
Naschrift:
Bij de halte Forepark ontspoort op 29 november 2006 een metrostel op een wissel, en botst tegen een bovenleidingportaal. Daarbij raken 17 passagiers gewond.
Eind januari 2007 achterhaalt Volkskrant-journalist Ferry Haan na een procedure op basis van de Wet openbaarheid bestuur dat Stadsgewest Haaglanden in een stafvergadering in het najaar van 2006 heeft besloten, een ernstig veiligheidsprobleem met de wissels te verzwijgen voor de Inspectie Verkeer en Waterstaat, die het baanvak moest keuren en al dan niet vrijgeven voor exploitatie. De ontsporing blijkt te zijn veroorzaakt door een defect aan een wissel dat door het veiligheidssysteem niet was opgemerkt. Precies het veiligheidsprobleem dat door Stadsgewest Haaglanden was verzwegen. Reizigersvereniging ROVER kondigt aan bij de politie aangifte te doen.
yahoo.comGeplaatst in de categorie: verkeer
verkeer
2.505
Geef je reactie op deze inzending: