Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

De ongemakkelijke waarheid van Al Gore

Hoewel mij door het personeel van de Cinema-bioscoop in Leeuwarden was verzekerd dat de vertoning van Al Gore’s film op dinsdagavond 24 april helemaal was uitverkocht en er dus géén gratis kaartjes meer konden worden gereserveerd, bleek de zaal waarin "An Inconvenient Truth" werd vertoond maar voor... een kwart bezet! Waren een heleboel mensen dan niet op komen dagen, hoewel ze wél kaarten hadden besteld? Ik zal daar nog 'es navraag naar doen, want ik heb het vermoeden dat de gratis voorstellingen van deze film worden gedwarsboomd.

Hoe het ook zij, de rolprent van Gore valt niet tegen. De film begint wat obligaat met beelden van een oogstrelend mooi, door de zon beschenen landschap met zacht kabbelend water, waarna de commentaarstem de vraag opwerpt hoe lang we dit nog zo zullen houden. Wat volgt zijn vooral beelden van een toespraak die Gore heeft gehouden over de huidige klimaatveranderingen. Dat wordt afgewisseld met fragmenten waarin hij iets over zijn persoonlijke geschiedenis vertelt, met als absoluut dieptepunt het moment waarop het tot hem doordrong dat hij na eindeloos hertellen van de stemmen in de staat Florida tóch niet de volgende president van de V.S. bleek te zijn geworden.
De afkeer van Bush zit er bij Gore diep ingebakken; die aversie is wederzijds, getuige een fragment van een toespraak van Bush, waarin hij Gore omschrijft als een 'idioot, die er alleen maar voor wil zorgen dat we worden opgescheept met veel te veel uilen en werklozen'.
Ook de olie-industrie krijgt er in de film van langs. Er wordt gesuggereerd dat deze industrietak samenspant met het Witte Huis om serieuze milieumaatregelen tegen te houden. De neo-conservatieven, die nu aan het bewind zijn in de V.S., hebben ervoor gezorgd dat de V.S. - evenals trouwens Australië - het verdrag van Kyoto niet hebben ondertekend.
Er is echter ook goed nieuws: diverse staten van de V.S. - bv. Oregon en Californië aan de westkust, en Pennsylvania, Maine en New York aan de oostkust - leven het verdrag van Kyoto wél na. Dat doen trouwens ook honderden steden in de V.S.

Hoe is het besef, dat we iets moeten doen om de milieuverontreiniging een halt toe te roepen, nu eigenlijk ontstaan? Om dat te verklaren liet Gore de foto zien, die de astronauten van de Apollo-8 –Borman, Lovell en Anders - hebben genomen van de aarde, die opkomt boven het maanoppervlak. De foto van een halfverlichte aarde, die majestueus en oogstrelend mooi boven de maanhorizon hangt, heeft velen ontroerd en geprikkeld om haar te bewaren voor toekomstige generaties.
In zijn privé-leven werd de prikkel om anders te gaan leven en meer aandacht te besteden aan het milieu, gevormd door het bijna-overlijden van zijn jongste zoontje. Een maand lang bivakkeerde het echtpaar Gore in het ziekenhuis terwijl hun zoontje zweefde tussen leven en dood. In die periode begon het tot Gore door te dringen waar het in leven eigenlijk om gaat; hij veranderde van binnen. Milieustudies kregen zijn aandacht. Hij begon er lezingen over te houden. Tijdens zijn werk als senator stelde hij het vaak aan de orde. Het aantal lezingen, dat hij tot nu toe heeft gehouden om aan te dringen op milieumaatregelen, schat hij zelf op meer dan duizend. Zijn die lezingen dan zo bijzonder?

Gore overdondert zijn gehoor met feiten en cijfers. Ondertussen ontmaskert en ontmythologiseert hij de argumenten van 'klimaat-sceptici' en industriëlen, die gekant zijn tegen krasse milieumaatregelen. Zo is het volgens hem een aperte leugen als wordt beweerd, dat een aangescherpte regelgeving op milieugebied schadelijk is voor de economie. De Amerikaanse auto-industrie zou volgens de fabrikanten ten onder gaan als de in de V.S. geproduceerde auto's aan hogere milieunormen moeten voldoen, waardoor ze een klein beetje duurder worden. Dat zou er volgens hen toe leiden, dat ze dan massaal in landen als bv. China worden geproduceerd. Niets is echter minder waar, aldus Gore: de auto's, die in de VS worden gemaakt, kunnen nu niet in China worden verkocht, juist ómdat ze niet voldoen aan de chinese milieu-eisen, die veel strenger zijn dan de amerikaanse! Zo prikt hij nog wel meer schijnargumenten van klimaatsceptici en industriëlen door.

Waar de huidige klimaatverandering toe leiden kan, illustreert Gore nog het meest overtuigend aan de hand van de wereldwijde stijging van het zeewaterpeil. Smeltend zeeijs zorgt niet voor een stijging van het waterpeil, maar het smelten van landijs doet dat wel. Als de hele noordpool zou smelten, óf de helft van de noordpool plús het westen van Antarctica, zou dat ertoe leiden dat de oceanen wereldwijd maar liefst zes meter zouden stijgen! Aan de hand van computermodellen laat Gore zien welke consequenties dat heeft voor o.a. San Francisco, Manhattan, Bangladesh en Nederland. Ons land zou zelfs voor driekwart onder de zeespiegel verdwijnen als de noordpool volledig zou smelten.

De klimatologische les van Gore wordt niet alleen afgewisseld met fragmenten uit zijn privéleven, ook worden er af en toe grappige tekenfilmpjes in vertoond. Hoewel "An Inconvenient Truth" enigszins overkomt als een opgeleukte aardrijkskundeles en er wel èrg veel met feiten, tabellen en grafieken wordt gesmeten, vind ik hem toch erg de moeite waard. De argumentatie is o.h.a. erg overtuigend, vooral waar het de stijging van het CO2-gehalte en het zeewaterpeil betreft. Zwakker vind ik hem waar het gaat om het weerleggen van het veelgehoorde argument van klimaatsceptici, dat de huidige temperatuurstijging past binnen een golfbeweging van honderden jaren.
De wereldwijde stijging van de temperatuur begon in de tweede helft van de negentiende eeuw, in een tijd waarin de industriële revolutie nog geen merkbare invloed had op het milieu en de mondiale temperatuur er dus ook niet door kon worden beïnvloed. Duidelijk is echter wél, dat de huidige temperatuurstijging óók door de mens veroorzaakt wordt en dat we er wel degelijk iets aan moeten doen. En daar is het Al Gore uiteindelijk om begonnen. Hij huldigt het standpunt dat we de uitstoot van broeikasgassen en de daardoor veroorzaakte temperatuurstijging kunnen reduceren tot het niveau van 1970, vooropgesteld dat alle landen daaraan mee willen werken. Om te laten zien dat dat geen utopie is, wijst hij op het welslagen van de plannen om het gat in de ozonlaag terug te dringen. Zo bezien heeft hij gelijk. Ik vrees echter dat er nog heel wat poolwater door de noordelijke ijszee moet stromen voordat deze ongemakkelijke waarheid tot het bewustzijn van de verantwoordelijke politici is doorgedrongen.

Schrijver: Hendrik Klaassens, 25 april 2007


Geplaatst in de categorie: milieu

3.4 met 12 stemmen 2.785



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jan Stas
Datum:
26 mei 2007
Email:
jean.g.stasskynet.be
Waar ik helemaal niets van hoor, dat is de aktiviteit van de zonnevlekken en van de aankomende periode van maximale aktiviteit en dito uitbarstingen die meer dan waarschijnlijk het einde zullen inluiden op 20-12-2012.Een kort bezoek op de site "howtosurvive2012.com",zou al veel duidelijk kunnen maken !

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)