Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Op weg: Tegen gedachten van derden

Mensen zijn doorgaans niet altijd bezig uit te denken hoe de wereld in elkaar zit. In de volksmond worden lui die ervan verdacht worden dat wel te doen zielig, hoogmoedig, grootheidswaanzinnige etc. genoemd.

Voor de benoemde is er dan een probleem, en dus behoefte aan een oplossing. Het is immers onaangenaam als ze aan je kop zeuren en je hebt geen antwoord terwijl je helemaal niet denkt zoals zij denken dat je denkt. Je wil lekker niks uitvretend de ganse dag gebukt lopen en zij zeggen dat je de last van de wereld op je schouders torst. Zoiets dus.

Een man nam als tegenzet een reuzenaquarium met goudvisjes. Hij gaf ze goed te eten en observeerde ze de hele dag. Stelde vast wanneer met welke visdichtheid wie nu precies welke andere visjes op at. De allergrootsten de kleintjes als het oranjefactor x was.
De probleemfiguur in andermans ogen ging vervolgens variaties in vruchtbaarheid en visgroei bij wisselende tijden door waarneming en tabularisatie vaststellen. En vangt met voorkennis voortaan de kannibalen tijdig om ze zelf op te eten.

Voilà het probleem met de bezorgde medemens had hij opgelost, de man was volledig zichtbaar bezig met aquariumwaarneming en visgedrag.
Bovendien zet hij zijn gezin nu verse vis voor.

Ik ken een zwaartillende beeldhouwster die veel tijd op straat vult. Met folderen. Van bekenden hoorde ik over de professor die sinds zijn emeritaat het hele jaar boodschappen doet voor invaliden. En een geflipte crisismanager die als seizoensarbeider wereldwijd plukt.
De hele dag zichtbaar bezig dus met niet-denken denken ze.

Ook ik werd gestalkt. Mijn strategie is nogal op seizoenspitsen gericht. Weersfactoren maar ook tijdgebonden faciliteiten spelen een rol. Normaal was ik nu bij voorbeeld dag en nacht in training voor de Vierdaagse van Nijmegen. Zoals u weet heb ik zes kruisjes want gelukkig is de nieuwsvoorziening in dit land actueel, volledig, punctueel en geregeld. Zo weet u dus ook dat ik vorig jaar niet meedeed. Maar niet waarom. Want zover gaan ze niet.

Er waren meerdere redenen. De interessantste: twee jaar geleden was de eerste dag bloedheet. Na het grootste deel slepend te hebben gewandeld kwam ik in de beruchte fuik bij de Waaldijk.

Je hebt vele kilometers onbeschut zonder rustplaatsen gelopen en dat tikt aan. Dan komt het plaatsje Oosterwijk bij de rivier en daar is te weinig water en andere accommodatie voor tienduizenden vermoeide wandelaars. Met een smalle doorgang, de fuik. Zo’n kilometer of tien liggen nog voor de boeg.
De problemen waren toen driedubbel door de hitte.

Gelukkig behoorde ik bij een beschermde soort. Namelijk de bedrijfslopers en voor ons was daar een eigen schuur afgehuurd. Met mijn benen drie kwartier omhoog en continu voorzien van bouillon. Door Carla maar die kent u misschien niet. Zij huilde terwijl ik waggelend het honk trachtte te bereiken.

Eenmaal bij mijn positieven gekomen kwam de smalle dijk. Mens ik wist niet wat me overkwam. Wandelaars vielen daar om als poppetjes. Niks zeggend zakten ze in elkaar. Wat moet je doen?
Ze werden later naar ik hoorde bijgebracht met blokken ijs die werden aangesleept maar de schrik zit er in. Dus finito Vierdaagse. Jammer want soms glorieerde ik behalve in kortdurende romances in quasi-conferences waar de burgers versteld van stonden. Daar kwamen opstoppingen van die ik dan achter de rug had.

Er gebeurt echt van alles.
Zie mijn marinepet. Gekregen van een knappe Canadese marinière die op mars een condoomstrip uit haar zak liet vallen. Heb ik tegen de stroom in met door dom doormarcherende voeten naar later bleek zwaar gekneusde vingers voor haar van de grond geraapt. Ontroerd dat ze was. Dat wel ja, maar ik wist toen nog niet dat het om zo’n strip ging. In Canada is nog veel ruimte voor kinderen, zo had ik dan meegewogen.

Ze wilde meteen met me op stap. No zei ik, you forget tomorrow for there is another day to walk far away.
Ja je moet op jezelf passen, een ander doet het duidelijk niet.
Of neem Miep van de jajemkeiltjes voor de genietroepen in Wijchen. Het eerste jaar met moeite één keiltje.
Het laatste jaar had ze klaarblijkelijk al vernomen dat ik er aan kwam. De hele tafel stond al volgeschonken.
Dat was de laatste deelnames mijn zwaarste dag, die van Miep in Wijchen.

Het is duidelijk dat ik met het verlies van deze seizoensoplossing van het denkprobleem in een vacuüm kwam. Mede door het verstoren van het evenwicht op jaarbasis. Precair, omdat er de deelname aan duurlopen in was begrepen. Kilometers te maken het jaarrond en dan trainingspieken in mei/juni. Overal in het land waaierde ik uit.

Het is immers een snelle manier om langere afstanden met de voeten af te leggen. Op verschillende typen wegbedekking klei en zandgronden. Ja zelfs in moerassen zoals in Honselersdijk waar men doorheen zakt.
Een kennis in Heerhugowaard liet een prent op internet zien met alleen een kleikop boven de modder naast een sloot. Hij zei dat ben jij. Ik zei ben ik dat? Ja zei hij – want het staat erbij. Het heet de Wollebrand daar. Honselersdijk kijk maar.
En ja het was zo, het stond er onder.

Schrijver: jos zuijderwijk, 14 juli 2007


Geplaatst in de categorie: individu

2.9 met 14 stemmen 1.771



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)