Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

de gelukkige klas

Ik ben 40 jaar onderwijzer geweest. Fietsen naar school in de seizoenen; in stralende zonsopgangen en herfstbuien. Op een gegeven moment ga je uitrekenen hoeveel kilometer fietsen het nog is tot aan je VUT, ga je bedenken dat je dan ’s morgens ook eens door kan rijden naar de heide, om daar door de ochtendnevels de zon te zien opkomen. Weg van alles: van de sleur van vergaderingen en correctie. Maar je pakt toch de dagelijkse routine op die jou, als je de typische schoolgeur ruikt, weer helemaal bij de les brengt. De dagelijkse les van geven, maar vooral van ontvangen.

Die er ervoor zorgt dat je Arnold, die op zijn manier uitstekend oplet door altijd naar buiten te kijken en alle vogels (vooral die rare zwartwit gevlekte merel) en katten in de gaten houdt, met een gevoel van warmte begroet, en dat je het blonde paardenmeisje Pascal links achterin met de rijke ouders die altijd stiekem ruzie hebben, in geduld laat uitratelen, je de verlegen donkerogende Misja uit Roemenië zijn moeizaam vertelde verhaal laat horen.
En dan Marleentje van de grote boerderij: haar moeder verwacht een kindje: de vierde in het gezin. De blijdschap over de ophanden zijnde geboorte straalt van haar gezicht en ze verheugt zich nu al op de rondgang door de school met beschuiten met muisjes. Blauwe of roze, nee, dat weet ze niet en haar ouders willen dat ook niet weten.
Je kunt ook machteloos boos worden op deze wereld, als je hoort van Dennis, dat hij binnenkort eindelijk weer zijn natuurlijke, drugsverslaafde, moeder gaat ontmoeten. Zijn moeder, zijn pleegmoeder, heeft hem goed voorbereid. Hij is aandoenlijk blij.

Een kind dat zijn moeder gaat ontmoeten: zoiets haakt soms nog meer in je ziel dan het sterven van een oma of van een huisdier. Het lijkt soms wel of de dood van de hond meer verdriet teweegbrengt dan die van een familielid. Och ja, oma was al oud en ziek en ze had vaak pijn, hoor. Maar een dier wordt nooit ouder en hoort eigenlijk niet dood te gaan. Kinderen verwerken deze dingen ook weer merkwaardig snel en klasgenoten zijn echt niet zo wreed als we denken. Ze zijn meelevend en horen stil de klaagzangen en het gretig door de kleine Dennis vertelde verhaal aan. Iedereen kan daarna ook weer hartelijk lachen om een onbevangen kleutertje dat voor het eerst zijn verjaardagsronde doet. De verhalen met de kinderlijke humor, de openhartigheden en kwetsbaarheid, de aandacht voor elkaar. Het zijn de kostbare parels in deze gelukkige klas, die ons leven kleur geven.

Nu ben ik dan met de VUT. Er was een feestweek, met een musical gespeeld door ouders en personeel. Je collega’s zetten je behoorlijk in het zonnetje; ze sturen je onder strenge begeleiding naar de schoonheidsspecialist, draaien een cabaret in elkaar; een prachtig feest. Het afscheid van je collega’s die graag de dingen willen doen waar jij nu alle tijd voor hebt, is ontroerend en ze geven je groot gelijk als je zegt niet meer voor de klas te willen.

Het leven gaat verder, en je denkt af en toe in de sauna na het sporten, glimlachend aan de schoolpauze, die nu binnen wordt gehouden, omdat het regent. En de tekst op de kaart uit zonnig Portugal was ook met enig leedvermaak. Eigenlijk kon dat al niet, op vakantie, want daarvoor was plotseling iemand ziek geworden en... kun je niet nog een keertje invallen? Nu niet, maar je collega belt nog eens en dan ga je toch om de school te helpen, maar er blijft vooral een geheimzinnige trek naar de gelukkige klas, naar de kinderen met hun blijdschap en verdriet, met hun aanstekelijke levenslust.
Naar Arnold, die inmiddels een geweldige skelter schijnt te hebben met een nummerplaat op de aanhangwagen en die hij vollaadt met kastanjes, planken en alles wat hij verder op school weet los te peuteren. Die overal trots zijn verzameling vogelskeletjes en stenen laat zien.
Maar ook naar Dennis die na de eerste ontmoeting met zijn echte moeder helemaal blij op school kwam, en daarna de klap kreeg: ze kwam niet meer opdagen.....

Het leven ging door in de gelukkige klas en als de kinderen je terugzien, komen de verhalen weer los. Je dacht te oud te zijn voor dit vak, maar voor hen telt leeftijd niet. Ze willen nog graag een keertje dat spannende verhaal horen. Er wordt weer over dood en en nu ook over geboorte verteld.
Marleen heeft nu een zusje, Greetje, en ze zijn allemaal op kraamvisite geweest. Allemaal zijn ze daarna nog heel lang op de boerderij gebleven bij de kalfjes en veulentjes. En dood gaan is nu heel simpel: waar oma is, bestaat geen pijn en er is altijd muziek. Probleem: oma hield alleen van Hazes; moeten al die anderen dat daarboven ook aanhoren?
Er worden zwemdiploma’s en medailles getoond en Iris moet echt iets over haar nieuwe Harry Potter vertellen. Zo kabbelt de gelukkige klas deze invaldagen voort en heeft ook nog enorme bewondering voor Misja, die in zijn nog gebrekkige Nederlands een spreekbeurt houdt over roofdieren. Doodstil is het en de commentaren zijn lovend, alsof ze nog nooit van een tijger of leeuw hadden gehoord. Succes voor Misja, die in zijn zenuwen helemaal vergeten was mooie plaatjes te laten zien.

Geluksgevoel zit in de kleine dingen, zeker ook in de troostende opmerking van de anders zo stille Astrid die de indrukwekkende stilte, als Dennis zijn trieste verhaal nog een keer met een benepen stemmetje vertelt, spontaan verbreekt. Het geluk zit nu in de lucht van dit klaslokaal. Het blonde paardenmeisje Pascal vergeet de problemen thuis, luistert ademloos mee en vergeeft Dennis op dit moment, dat die nu zo kwetsbare jongen met zijn maatje Joris ook verschrikkelijk gore praatjes kan spuien.

Mijn tijd zit er echt op, maar de gelukkige klas heeft een heel leven voor zich. Ze zijn mijn vertrouwen in de toekomst. Herinneringen aan een gelukkige klas: beter pensioengevoel is er niet!

oktober, 2007.

Schrijver: henk posthouwer, 24 november 2007


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.3 met 17 stemmen 987



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)