het hol van de beer, eenzaamheid

Er is een grote leegte in mij. Dat noem ik het hol van de beer. De beer is mijn indiaanse totumdier, en ik ben een indianenvrouw geweest. In de winter houdt de beer zijn winterslaap, dan gaat alles op reserve en is er geen energie. In het hol van de beer is de leegte en stilte om de antwoorden in jezelf in je heilige ruimte te vinden en uit te rusten van het drukke jaar.

Vandaag vriest het en ik word koud en rustig. Bovendien kwam ik mijn oude vijand Verlatingsangst weer tegen en werd verdrietig. Nu ben ik leeg. Daar wil ik nu eens over schrijven. De hersens geven de verkeerde signalen af. Want ik ben niet alleen en de mensen houden van me en ik houd van mezelf. Toch voel ik me alleen, dat kan niemand opvullen. Het zit altijd al in me, het is een naar gevoel. Ik kan roken en koffiedrinken wat ik wil, het wil niet, moe lig ik op bed. Maar de engel is bij me en je komt alleen op de wereld en gaat er ook alleen weer af. De ziel is onsterfelijk al kan de wetenschap dat niet bewijzen omdat de middelen ontbreken, maar het zit in alle religies en daarom is er een God die met zijn energie en liefde alles omvat. Dat ik me dus zo voel is een reflex van de hersens, het is aangeleerd, maar het is een rotgevoel kan ik je vertellen.

Sartre schreef daar reeds in de jaren vijftig over, boeken die ik mooi vond. De hersens gaan er echter tegen in en zeggen, vul me op die leegte maar zo werkt het niet. Beter is het het even te voelen en dan met zachtheid, zoals een kaarsje en muziek en wierook en positief denken, dit gevoel weer om te buigen en daarom schrijf ik dat nu even voor mezelf op, het gevoel accepteren is ook goed, het is even zo maar het gaat weer over. Als de winter dan echt is is het gevoel vaker en langduriger aanwezig door het gebrek aan zonlicht en serotine en de kou, je moet dit maar zien als een restant van de winterslaap van de beer. Maar beertje ik houd van jou als je je emotioneel gekwetst voelt en als je kracht te kort schiet kom ik je liefdevol tegemoet, een beer op mijn pad die mij kracht geeft en later weer in haar kracht komt. Zelfs een beer heeft een zwakke plek maar al schrijvend bestaat het vermogen de natuur een handje te helpen en dat heeft niets met schizofrenie te maken maar is deel van het menselijke bestaan en zelfs dieren hebben dat. Dat nu juist bruintje beer een knuffeldier is geworden zegt dat de beer zelf ook troost biedt met zijn vachtje en ogen, en zo liefde terugkrijgt die hij geeft.

Zo zorgt Moeder Natuur voor al haar levende wezens totdat de Zon terug keert en de Keizerpinguins weer uit hun lot worden verlost en de Beer weer op jacht gaat en de hele cirkel weer opnieuw begint. Innerlijke Kracht vind je in de leegte van het Hol van de Beer, niet weglopen hij doet je niets…..

Schrijver: foppe oostenbrug, 20 december 2007