Houden van een vluchteling 2
Zij moest leren
Het spijt me, ik was even in gedachten
ze knikte en kneep zacht in zijn hand
te vragen waar hij aan dacht: Neen
dat deed ze niet. hij vertelde het haar
Zij moest leren
vanzelf wel, of ook niet…inmiddels
had ze wel geleerd dat het niets met
haar of hen te maken had. Als hij zo
ver weg was wist ze dat hij naar zijn
Zij moest leren
familie verlangde en naar dat land ja,
het land waar hij van hield, het regime
dat hij haatte. In het begin had ze er
grote moeite mee gehad..en had ze van
Zij moest leren
alles willen weten… en soms in de nacht
als hij weer badend in het zweet wakker
werd, dan begon hij zomaar te vertellen...
tot dat moment dat ze wenste dat hij stil
Zij moest leren
zou zijn. Soms was ze blij als hij naar
zijn eigen huisje ging… of afgesproken
had met zijn landgenoten. dan kon zij
even nadenken over alles en hem weer
Zij moest leren
missen zoals de eerste keer toen hij zich
terug trok van haar. dan belde hij zijn
beste vriend en ging naar Leiden. ja, ze
wist dat er voor haar geen plaats was …
Zij moest leren
in dat stukje leven. want daarin kon ze
hem niets geven. Baba en hij waren vier
jaren samen geweest in dat afgrijselijke
kamp. En door de nachten heen als hij
Zij moest leren
haar naam riep, bang dat ook zij weg was
gegaan dan wist ze: zijn verdriet zat te diep
Hij voelde zich schuldig, neen niet tegenover
haar…maar tegenover zijn familie.
Zij moest leren
daarom, voor hen nog geen huwelijk of zelfs
maar samenwonen. Een verblijfsvergunning
via haar was ook niet nodig…dat was van in
het begin tussen hen duidelijk en klaar. Want
hij hield van haar!
Geplaatst in de categorie: liefde