De een zijn dood is de ander zijn brood
De familie van mevrouw Kiriman, had dan
eindelijk het besluit genomen…het zou een
ouderwets creoolse begrafenis worden en
dus zouden er professionele “huilers“ komen
dede oso
want heel eerlijk, hun moeder was niet geliefd
geweest en ze had ook nooit bij leven gezegd
dat ze “dansend naar haar graf“ zou willen
gaan…dus het was wat gissen en omdat men
dede oso
tóch de geest van mevrouw Kiriman wilde
vieren en eren, deden ze allemaal hun best
deze begrafenis zo goed mogelijk te laten
verlopen. De huilers waren een uitkomst…
dede oso
want zij zouden zó huilen, dat de sfeer van verlies
niet vroegtijdig zou vergaan. Op de dag zelf waren
alle spullen in de kist gelegd en haar naasten droegen
een anjisa…kinderen hadden blauwsel in hun haar
dede oso
iedereen was klaar en over zes weken zou men elkaar
hier weer zien, om mevrouw Kiriman los te laten ..tot
dan vierde men haar leven. Ze was bewassen, dus nu
was het wachten tot alles van start kon gaan.
dede oso
De kinderen uit de buurt kondigden hun komst al
snel aan…en zie: daar kwamen ze, de huilers en och
ze waren dùùr maar goed Ze huilden en tierden en
sleepten iedereen mee…de familie was meer dan
dede oso
tevree…ook de gasten (sommigen had men moeten
omkopen) deden hun best, sommigen vielen zelfs zo
maar flauw …die hadden zin in een borrel, om weer
bij te komen dat snapte de familie wel…nou !
dede oso
en zo kreeg de bij leven niet graag geziene mevrouw
Kiriman dan toch een prachtige begrafenis…haar
winti geesten allemaal goed verzorgd en aan het einde
van de dag had ze vriendinnen en dat alles dank zij
de huilers die gekrijst hadden …zo natúúrlijk.
Fairouz
Want waar de dood is moet ook gelachen worden…
oud creools gezegde.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: overig
dood
316
Geef je reactie op deze inzending: