Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

De cursor en de muis

Laatst was het weer zover. Ik was bezig aan een gedichtje en ineens haperde ik. Ik wist niet meer wat ik moest schrijven. Het werd stil om me heen en langzaam nam de stilte bezit van de kamer. Waar daarvoor het tikkende geluid van het toetsenbord de studeerkamer had gevuld, was er nu alleen mijn ademhaling en in de verte het geluid van een brommer die verderop de straat uit reed.

Ik keek op het scherm naar de plek waar de cursor geduldig knipperde. Knipper de knipper de knipper. Ik keek ernaar en mijn focus veranderde in staren naar het knipperende streepje. Knipper de knipper de knipper. Totdat het woord ‘Onthaast’ ineens uit het stukje tekst naar beneden gleed en precies naast de cursor ging staan.

‘Onthaast’ was de titel van het gedichtje. De cursor stond wat uitdagend te trillen, waarbij de O van “Onthaast” steeds een beetje opzwol en de cursor naar links drukte. Van de schrik stopte de cursor met zijn eentonige beweging en stond de eerste paar seconden stijf van angst. Daarna ging het plat op een regel liggen precies onder de twee letters e van het woord ‘veel’ uit het tweede couplet. De l van ‘veel’ keek sloom tussen de e’s door en begon te schelden: “Lig je lekker? Lome lamlul! Loop lekker door luie lapzwans!” De cursor knipperde één keer om duidelijk te maken dat het de l wel had begrepen, maar kon verder niets uitbrengen. Dat kon de cursor ook niet, het was geen onderdeel van een woord, of een zin, tja wat was de cursor eigenlijk wel? Is een cursor de plek in het heden waar een verhaal verder kan worden geschreven? Of is het meer de markering waar je tekst weghaalt?

En zo onder de twee e’s zat de cursor een tijdje ondergedoken. Ondertussen rolde de O van ‘Onthaast’ van de ene plek in het gedicht naar de andere. Hierbij stootte het tegen het woord ‘tevreden’ dat door de botsing haar letters husselde, waardoor er vervolgens ‘de’ en ‘vreten’ stond. Het gedicht raakte helemaal in de war en de vier coupletten begonnen onzeker heen en weer te schuiven. Zinnen raakten verstrooid en woorden vielen uit elkaar in hoopjes letters. Het woord “Onthaast” zag het gebeuren en begaf zich naar zijn titelplek waar hij meteen actie ondernam. “Wat een ‘Ontzettend Nodeloze Tijdverspillende Hopeloze Akelige Armzalige Stomme Tekst’ is dit geworden zeg!”

Alle andere klinkers en medeklinkers keken omhoog. “En nu allemaal weer terug op jullie plek!”, commandeerde de t trefzeker aan het eind van de titel. Gedwee zochten de klinkers hun medeklinkerburen en na wat geroezemoes stond alles weer goed en werd het weer stil.

Op het moment dat ik weer naar het beeldscherm keek stond de titel “Onthaast” gewoon bovenaan het gedicht en ook de rest van de tekst leek onveranderd. Na het staren naar de cursor was er wel een idee in mijn hoofd blijven hangen, terwijl ik het gedichtje afmaakte. Ik keek er nog eens naar en als laatste veranderde ik het woord ‘het’ in de laatste regel in ‘ik’. Ik weet namelijk niet hoe hét zit, maar wel hoe ík zit.

Onthaast

Als ik te ver
Laat ik
Lege regels liggen
Met mij ernaast

Als ik te veel
Maak mijn zinnen niet af
Stoot me aan deurpost
Te kort door de bocht

Als ik te moe
Schrijf vergezocht
“Ik ben” en “Ga door”
Kost wat kost

Als ik tevreden
Schiet me te binnen
Prachtige zinnen
Hoe ik zit

Het gedicht was af en ik dacht nog even na over de nieuwe gedachte die zich in mijn hoofd had genesteld. Ik zette de computer uit en mijmerde in mezelf nog even verder.

Als een verhaal dat wordt getypt te vergelijken is met het leven van iemand, dat zich van dag tot dag ontvouwt, zou je dan de cursor kunnen vergelijken met de eigenaar van dat leven? Daar waar de cursor staat gaat het verhaal verder met altijd een lege regel voor de boeg. En af en toe wordt de cursor even een stukje teruggehaald om iets in de tekst te verbeteren. Dat zou je kunnen vergelijken met het leren van fouten die je maakt. Even terug; verbeteren; en dan weer naar de plek waar je was gebleven.

Deze beeldspraak zou je ook kunnen gebruiken om aan te geven hoe het komt dat sommige mensen maar niet verder komen in hun leven. De cursor is ergens in het verhaal blijven steken en op die plek in het verhaal komen wellicht nieuwe woorden en zinnen, maar hoeveel zin heeft het om alsmaar nieuwe woorden te typen, op een plek die al lang geschreven is? Hoe krijg je de cursor weer in het hier en nu?
Door met de muis te bewegen naar de goede plek en met een goeie klik, staat de cursor weer op zijn plaats. De cursor komt weer in het hier en nu en rechts ervan is alle ruimte voor toekomstige regels tekst. Kijk. Een muis die de cursor weer op zijn plek zet, dat is nou ook mooie beeldspraak! Soms heb je iemand anders nodig die je precies op het juiste moment even weer op je plek zet. Die precies kan aanwijzen; hier moet je zijn; en daar en daar was je verkeerd bezig. Iedereen kan die rol innemen. Je partner, een vriend of vriendin, een hulpverlener, familie, een buurman, of wie dan ook. Iemand die jouw leven iets kan redigeren, al maak je zelf altijd het verhaal. Hieruit concludeer ik dan ook: Kom je niet echt verder in je leven, dan wordt het tijd om jezelf te vergelijken met de cursor op de verkeerde positie. Vervolgens zal je iemand moeten zoeken die even jouw muis wil zijn. En als je er eentje hebt gevonden, dan hoop ik dat je openstaat voor verandering!

Schrijver: Jeroen Zwaal, 17 mei 2008


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.8 met 4 stemmen 640



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)