Skyler

Alles is anders daar. Anders maar toch hetzelfde. Ze ziet de buitenwereld nog, maar is er niet. Ze ziet haar eigen wereld, maar is er niet. Stemmen klinken ver en ze verstaat niet wat ze zeggen. Soms klinkt het als geschreeuw en soms als zacht gebrom. Soms lijkt het of ze zich zorgen maken, maar ze is er nog. Ze is niet van de wereld, ze is alleen ergens anders. Zou ze van de wereld kunnen raken zou ze het doen, maar ze had het ooit beloofd. Nu schommelt ze tussen plaatsen in en nergens is ze thuis. Haal me hieruit. Maar niemand hoort en niemand komt.

Ze zit in de wachtkamer en staart naar de grond. Ze schrikt als iemand haar naam roept en weet niet meer waar ze aan dacht. Of ze weer even weg was. Ze knikt van niet maar is bang van wel. “weer even weg” alsof het niets is. De trap beweegt als ze naar boven loopt en ze voelt zich high als ze de vloerbedekking ziet draaien. Ze weet dat het niet echt is, maar kan er niet omheen. Straks zal ze vallen in de rode draaikolken op de vloer. Ze zal doldraaien en dan zou ze er niets aan kunnen doen dat ze weg is. Echt weg. Ze gaat op de stoel zitten en praat. Een uur lang tot er niets meer te praten valt. Alles is gezegd en ze weet dat het onzin is. Wat ze denkt en wat ze voelt is niet van haar. Ze weet dat het fout is. Ze weet dat niets echt is, maar ze ziet het toch. Ze voelt het aan. Op de fiets naar huis merkt ze het ook. Alles is in vlekken, alsof ze auto’s niet goed genoeg uitgegumd zijn. Ze fietst harder door dan anders en het zweet loopt over haar rug. Ze is bang voor wat ze ziet. Bang voor de mensen achter haar, maar de straten die zijn leeg.

Als het avond is, is ze alleen. Ze wil zo graag, maar het mag niet. Wiegend zit ze op de grond, haar handen om haar knieën. Ze kan het tegen niemand zeggen, want ze zouden het niet begrijpen. Ze verlangt naar een laatste keer. Nog steeds verslaafd aan alle endorfine die door haar lichaam zou razen als ze het op zou geven. De drang om haar stoppoging op te heffen wordt groter en groter. Ze trilt en weet dat ze er straks niet meer is. Wie weet wat ze dan gaat doen. Wanneer komt de tijd dat ze kan handelen in haar eigen wereld? Langzaamaan voelt ze haar handen niet meer, ze zijn niet meer van haar. Ze wiegt nog, maar herkent zichzelf niet meer. Ze knijpt in haar benen en in haar armen, maar ze voelt niets.

Het is nacht en ze wordt wakker op de grond. Haar armen om haar knieën en haar kleren bevlekt met bloed. Haar lichaam doet haar pijn, maar voor het eerst voelt ze zich weer goed.

Depressie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 4 stemmen 494