Dader onbekend
Vandaag bezocht ik voor mijn werk een plek voor dagbesteding. Samen met een cliënt gingen we kijken of deze plek iets voor hem is. Het is een verzameling van werkplaatsen waar vrijwilligers aan het werk zijn, die al hun kennis willen delen aan iedereen die er maar aan de slag wil.
Nou ja ... iedereen… bijna iedereen.
Deze werkplek is alleen voor mensen die geen regulier werk hebben. Vooral gepensioneerden maken er gebruik van. Zo is er iemand die jaren bezig is met een houten poppenhuis. Anderen werken heel precies aan een klok, een metalen tuinhekje, een fiets, of een tafel die gerepareerd moet worden. Ook zijn er verschillende workshops het hele jaar door. Houtbewerking, metaalbewerking, glas-in-lood, computerlessen, sieraden maken, beeldhouwen. Voor elk van deze terreinen is er voldoende kennis en zijn de benodigde middelen beschikbaar.
De sfeer was er heel prettig en door ‘de voorzitter’ Jan, een vriendelijke oudere man, werden we anderhalf uur rondgeleid. “Het is geen bedrijf, we draaien geen productie, het tempo is laag en iedereen is hier uit vrije wil. Hierdoor krijgen factoren als sfeer, aandacht voor elkaar en gezelligheid weer volop de ruimte.”
Waar zie je dat nog tegenwoordig?, dacht ik bij mezelf. Bij het zien van de mooie lichte werkruimtes vol degelijke machines uit de jaren zeventig, kreeg ik helemaal de kriebels. Spijtig moest ik constateren dat ik de komende dertig jaar nog niet met pensioen mocht. Voor mij dus geen trouwringen maken, glas in lood leren zetten of hout verdraaien tot mooie tafelpoten. Wel kreeg ik allerlei andere ideeën: wellicht kon ik hier wel computerles gaan geven; of een groepje cliënten op deze plek naar computerles laten gaan nu er eindelijk een pc met internet in hun gemeenschappelijke huiskamer stond; en mijn schoonvader zou zijn loods vol hout en machines kunnen doneren op de dag dat hij voor de allerlaatste keer zijn overal uit doet en zijn gereedschapskist wegzet...
Ondertussen waren we zes ruimtes verder, een etage hoger en meer informatie rijker toen we uitkwamen op een ruimte met rommelmarktspullen. Op deze plek werden bruikbare spulletjes verkocht. Er lag een oranje ronde lamp op een tafel, naast een stapel boeken. Glazen en servies, een oude printer en meer. Met stomme verbazing keek ik naar links. Wat zag ik daar nu aan de muur hangen? Een schilderij met een afbeelding van een krullenbollerig middeleeuws kind met een grote ring om één van de vingertjes. Achtentwintig jaar geleden zag ik deze afbeelding voor het laatst. Hier aan de muur hingen er zelfs twee reproducties van. Meteen maakte ik een foto van de grootste versie, waarbij ik met terugwerkende kracht besefte dat destijds ‘ons’ schilderij ook een reproductie moest zijn geweest. Gelukkig maar. Mijn ouders hadden het schilderij niet zonder reden uit de huiskamer gehaald. Op een zomerse dag had het vrome hoofd opeens een fikse bloedneus, zo leek het. Mijn drie broers en ik waren meteen hoofdverdachten. Na verschillende verhoorpogingen verdween het schilderij een paar dagen later van de muur. De zaak werd geseponeerd. Dader onbekend.
Tot vandaag. Hoe oud zal ik zijn geweest? Een jaar of zes? Aan een vriendje zou ik wel eens even laten zien wat ik durfde: hangend over een beige buigbamboe stoel, pakte ik met mijn linkerhand de koperkleurige lijst vast. Grote ogen keken me aan. Met een Bruynzeelstift uit een pakket van honderd kleurde ik in een paar seconden het rechterneusgat knalrood. Met een mix van verbazing en ontzag keek mijn vriendje een halve meter lager toe. Ik kon er nét bij. Wat fijn om te ontdekken dat ik ook toen al geen extra dagbesteding nodig had.
Nooit zal ik vergeten hoe schuldig ik me voelde, terwijl de schade - weet ik nu - zo rond een euro zal zijn geweest. Via een lange omweg is deze vandaag dan eindelijk ingelost.
gmail.comGeplaatst in de categorie: misdaad
schuld
788
Geef je reactie op deze inzending: